व्यक्त-अव्यक्ताच्या मध्यसीमेवर: म्हणतात

Monday, 1 February 2016

म्हणतात

माणूस रिकामाच येतो

आणि

जातानाही रिकामाच जातो

स्वतःचा देहही इथेच ठेवून..

पण खरं नाहीए ते आई

तू कुठं एकटी गेलीस?

अनेक नात्यांशी बांधलेली होतीस तू

त्या नात्यांसोबतचे

नितांत वैयक्तिक तपशिल

गेलेच ना तुझ्याबरोबर..

आमच्या ओठा-पोटातली

आई ही हाक

आम्हाला न्हाऊ-माखू.. जेऊ-खाऊ घातलेल्या

हातांचे स्पर्श..

आमच्या भोवतीचा

तुझ्या असण्याचा दरवळ

घेऊन गेलीस तू बरोबर..

तू रिकामी नाही गेलीस आई

तू सोसलेले चटके

आम्ही दिलेले ओरखडे

आणि

तुझ्या वाट्याला आलेलं

भलं-बुरं सगळं

आपल्याबरोबर घेऊन गेलीस..!

***

No comments:

Post a Comment

भूमिका

कविता ‘कवी’चं नाव सोबत बाळगत असली तरी लिहून हातावेगळी झाल्यावर ती एका खोल अर्थानं कवीची राहात नाही.. फार काय ती त्यातल्या शब्दांचीही राहात नाही. कवी-मनातून बाहेर पडून शब्दांच्या रंगमंचावर कविता एकदा सादर झाली आणि पडदा पडला की पडलाच..! तिची नाळ तुटते. ती स्व-तंत्र होते. मुक्त होते कवीनं दिलेल्या आकारातून. रसिकवाचक जेव्हा त्या कवितेचा आस्वाद घेतो तेव्हा ती पुन्हा साकारते रसिक-मनात. तो तिचा नवा जन्म असतो!

कवितेचे हे जन्म.. विलय.. नवे जन्म म्हणजे उत्कट जगण्याच्या अनावर क्षणांचा एक मनस्वी खेळ..! ती या जगड्व्याळात असतेही आणि नसतेही. व्यक्त-अव्यक्ताच्या मध्यसीमेवर अवचित कधीतरी कवीला दिसते आणि शब्दात प्रकाशित झाल्यावर रसिकालाही दिसू लागते..! मला दिसलेल्या काही कविता इथे सादर करतेय रसिकमनात पुन्हा जिवंत व्हाव्यात म्हणून, प्रतिसादाच्या अपेक्षेत..!