व्यक्त-अव्यक्ताच्या मध्यसीमेवर: तो देखणा भारव्दाज..

Monday, 14 December 2015

तो देखणा भारव्दाज..

तुम्ही या छायाचित्रातल्या

खराटा झालेल्या वाळक्या झाडाकडे पाहू नका

माहितीय दर पावसाळ्यात

ते न्हाऊन निघतं नखशिखान्त

तरी ते तसंच राहिलंय

जराही न बहरता..

या मधोमध दिसणार्‍या

रिकाम्या दगडाकडे मला तुमचं लक्ष वेधायचंय

त्यावर एक देखणा भारव्दाज होता

मागं झाडांच्या रांगा दूरपर्यंत

मधे मधे रिकामं सुटलेलं अवकाश

भोवती भिजलेली हिरवळ.. लाल जमीन..

अलिकडे एक छोटासा धबधबा

खाली जलाशय...

माझ्या बाजूनं हे दृश्य अनुभवता अनुभवता

ते चौकटीत बंदिस्त करायला सरसावले हात

घाईघाईनं टिपलं ते दृश्य...

झाडांच्या रांगा.. सर्वत्र विखुरलेलं अवकाश

हिरवळ.. वाळलेलं झाड.. जलाशय..

जमीन आणि तो दगड..

सगळं टिपलं गेलं

देखणा भारव्दाज तेवढा निसटला चौकटीतून...

पण शब्दांतून शब्दांपलिकडे पाहायची सवय असेल

तर दिसेल तुम्हाला तो देखणा भारव्दाज

त्या दगडाच्या बाजूने जाताना

किंवा झाडांच्या रांगांमधे झेपावताना

किंवा जलाशयात डोकावताना

नक्की दिसेल कुठेतरी...

नजरेनं टिपलेल्या दृश्यातून

अदृश्य नाही होता येणार त्याला...!

***

No comments:

Post a Comment

भूमिका

कविता ‘कवी’चं नाव सोबत बाळगत असली तरी लिहून हातावेगळी झाल्यावर ती एका खोल अर्थानं कवीची राहात नाही.. फार काय ती त्यातल्या शब्दांचीही राहात नाही. कवी-मनातून बाहेर पडून शब्दांच्या रंगमंचावर कविता एकदा सादर झाली आणि पडदा पडला की पडलाच..! तिची नाळ तुटते. ती स्व-तंत्र होते. मुक्त होते कवीनं दिलेल्या आकारातून. रसिकवाचक जेव्हा त्या कवितेचा आस्वाद घेतो तेव्हा ती पुन्हा साकारते रसिक-मनात. तो तिचा नवा जन्म असतो!

कवितेचे हे जन्म.. विलय.. नवे जन्म म्हणजे उत्कट जगण्याच्या अनावर क्षणांचा एक मनस्वी खेळ..! ती या जगड्व्याळात असतेही आणि नसतेही. व्यक्त-अव्यक्ताच्या मध्यसीमेवर अवचित कधीतरी कवीला दिसते आणि शब्दात प्रकाशित झाल्यावर रसिकालाही दिसू लागते..! मला दिसलेल्या काही कविता इथे सादर करतेय रसिकमनात पुन्हा जिवंत व्हाव्यात म्हणून, प्रतिसादाच्या अपेक्षेत..!