व्यक्त-अव्यक्ताच्या मध्यसीमेवर: परंतू

Tuesday, 15 December 2015

परंतू

चांदणी दिसता अचानक

वेदनेचे फूल होते

गाढ अंधारात निजल्या

अक्षरांना जाग येते

वाटते होईल गाणे

धुमसणार्‍या संभ्रमांचे

वाटते येईल हाती

ताट भरले उत्तरांचे

दुमडलेले प्रश्न सारे

वाट होउन साद देती

हात सुटता जीवनाचा

येउनी हातात देती

चांदणी विझते परंतू

रोजच्या सूर्योदयाला

विकलतेचे ऊन पुन्हा

परतुनी येते घराला !
***

No comments:

Post a Comment

भूमिका

कविता ‘कवी’चं नाव सोबत बाळगत असली तरी लिहून हातावेगळी झाल्यावर ती एका खोल अर्थानं कवीची राहात नाही.. फार काय ती त्यातल्या शब्दांचीही राहात नाही. कवी-मनातून बाहेर पडून शब्दांच्या रंगमंचावर कविता एकदा सादर झाली आणि पडदा पडला की पडलाच..! तिची नाळ तुटते. ती स्व-तंत्र होते. मुक्त होते कवीनं दिलेल्या आकारातून. रसिकवाचक जेव्हा त्या कवितेचा आस्वाद घेतो तेव्हा ती पुन्हा साकारते रसिक-मनात. तो तिचा नवा जन्म असतो!

कवितेचे हे जन्म.. विलय.. नवे जन्म म्हणजे उत्कट जगण्याच्या अनावर क्षणांचा एक मनस्वी खेळ..! ती या जगड्व्याळात असतेही आणि नसतेही. व्यक्त-अव्यक्ताच्या मध्यसीमेवर अवचित कधीतरी कवीला दिसते आणि शब्दात प्रकाशित झाल्यावर रसिकालाही दिसू लागते..! मला दिसलेल्या काही कविता इथे सादर करतेय रसिकमनात पुन्हा जिवंत व्हाव्यात म्हणून, प्रतिसादाच्या अपेक्षेत..!