व्यक्त-अव्यक्ताच्या मध्यसीमेवर: निमूट धारण करत राहते

Tuesday, 22 December 2015

निमूट धारण करत राहते

फुलांचा हार

निसरडी फरशी

काढून ठेवलेल्या चपला.. बूट

मुळारंभापासून दुरावलेले स्वर

पोक काढून पुटपुटत बसलेले,

मान झुकवून हात एकसारखे छातीशी नेत

गरागरा प्रदक्षिणा घालणारे

स्वतःपासून विभक्त झालेले भक्त...

सळसळणारा पिंपळ

गोंगाट करणारी लेकरं कुणाकुणाची

भरधाव ट्रॅफिक आणि

प्रदूषण सर्व प्रकारचं...

कोर्‍या अवकाशाला

इथे-आत्ताचे असे असंख्य तडे...

अनावर आक्रमणं सतत चहुकडून

इतिहास-भुगोलाकडून

अनंत वाटा.. क्षितिज.. आकाशगंगांकडून

भाषेकडून... उद्दीपीत भावनांकडून

पर्वत-शिखरं.. दर्‍या.. समुद्रांकडून

आणि ये-जा करणार्‍या संपूर्ण जीव-सृष्टीकडून

तरी

एखादे उत्कट लॅंडस्केप आपल्यावर उमटू देणार्‍या

तटस्थ कॅनव्हाससारखे

चौकट नसलेले असीम अवकाश

निमूट धारण करत राहते

यच्चयावत् आवक-जावक..!

***

No comments:

Post a Comment

भूमिका

कविता ‘कवी’चं नाव सोबत बाळगत असली तरी लिहून हातावेगळी झाल्यावर ती एका खोल अर्थानं कवीची राहात नाही.. फार काय ती त्यातल्या शब्दांचीही राहात नाही. कवी-मनातून बाहेर पडून शब्दांच्या रंगमंचावर कविता एकदा सादर झाली आणि पडदा पडला की पडलाच..! तिची नाळ तुटते. ती स्व-तंत्र होते. मुक्त होते कवीनं दिलेल्या आकारातून. रसिकवाचक जेव्हा त्या कवितेचा आस्वाद घेतो तेव्हा ती पुन्हा साकारते रसिक-मनात. तो तिचा नवा जन्म असतो!

कवितेचे हे जन्म.. विलय.. नवे जन्म म्हणजे उत्कट जगण्याच्या अनावर क्षणांचा एक मनस्वी खेळ..! ती या जगड्व्याळात असतेही आणि नसतेही. व्यक्त-अव्यक्ताच्या मध्यसीमेवर अवचित कधीतरी कवीला दिसते आणि शब्दात प्रकाशित झाल्यावर रसिकालाही दिसू लागते..! मला दिसलेल्या काही कविता इथे सादर करतेय रसिकमनात पुन्हा जिवंत व्हाव्यात म्हणून, प्रतिसादाच्या अपेक्षेत..!