व्यक्त-अव्यक्ताच्या मध्यसीमेवर: पाऊस असा यावा की

Sunday 20 December 2015

पाऊस असा यावा की

पाऊस असा यावा की

मनमेघ मोकळा व्हावा

अन विजा काडाडुन जाता

धगधगता ऊर निवावा

पाऊस असा यावा की

मनभुई चिंब निथळावी

वार्‍याच्या पदरामधुनी

बीजांची माळ गळावी

पाऊस असा यावा की

मनबीज तरारुन यावे

कोवळ्या उन्हाच्या प्रहरी

हलकेच फूल उमलावे

पाऊस असा यावा की

मनमोर नाचरा व्हावा

हिरमुसल्या आकाशाला

नीलिमा पुन्हा गवसावा..!

***

No comments:

Post a Comment

भूमिका

कविता ‘कवी’चं नाव सोबत बाळगत असली तरी लिहून हातावेगळी झाल्यावर ती एका खोल अर्थानं कवीची राहात नाही.. फार काय ती त्यातल्या शब्दांचीही राहात नाही. कवी-मनातून बाहेर पडून शब्दांच्या रंगमंचावर कविता एकदा सादर झाली आणि पडदा पडला की पडलाच..! तिची नाळ तुटते. ती स्व-तंत्र होते. मुक्त होते कवीनं दिलेल्या आकारातून. रसिकवाचक जेव्हा त्या कवितेचा आस्वाद घेतो तेव्हा ती पुन्हा साकारते रसिक-मनात. तो तिचा नवा जन्म असतो!

कवितेचे हे जन्म.. विलय.. नवे जन्म म्हणजे उत्कट जगण्याच्या अनावर क्षणांचा एक मनस्वी खेळ..! ती या जगड्व्याळात असतेही आणि नसतेही. व्यक्त-अव्यक्ताच्या मध्यसीमेवर अवचित कधीतरी कवीला दिसते आणि शब्दात प्रकाशित झाल्यावर रसिकालाही दिसू लागते..! मला दिसलेल्या काही कविता इथे सादर करतेय रसिकमनात पुन्हा जिवंत व्हाव्यात म्हणून, प्रतिसादाच्या अपेक्षेत..!