व्यक्त-अव्यक्ताच्या मध्यसीमेवर: तसं उगवता येईल मग...

Wednesday 30 December 2015

तसं उगवता येईल मग...

प्रत्येक सूर्यास्तानंतरच्या

पहिल्या प्रहरात

विसर्जीत करता येईल का

प्रत्येक दिवसाचा जन्म

संपूर्ण कोलाहलासह..?

वसंतऋतूच्या प्रत्येक पहाटे

जन्मतो नवा बहर

त्याच वृक्षावर

तसं उगवता येईल मग

ताजेपणानं

आपल्याच जुन्या बुंध्यातून

उत्तर-रात्रीच्या शेवटच्या प्रहरात

प्रत्येक सूर्योदयाबरोबर..!

***

No comments:

Post a Comment

भूमिका

कविता ‘कवी’चं नाव सोबत बाळगत असली तरी लिहून हातावेगळी झाल्यावर ती एका खोल अर्थानं कवीची राहात नाही.. फार काय ती त्यातल्या शब्दांचीही राहात नाही. कवी-मनातून बाहेर पडून शब्दांच्या रंगमंचावर कविता एकदा सादर झाली आणि पडदा पडला की पडलाच..! तिची नाळ तुटते. ती स्व-तंत्र होते. मुक्त होते कवीनं दिलेल्या आकारातून. रसिकवाचक जेव्हा त्या कवितेचा आस्वाद घेतो तेव्हा ती पुन्हा साकारते रसिक-मनात. तो तिचा नवा जन्म असतो!

कवितेचे हे जन्म.. विलय.. नवे जन्म म्हणजे उत्कट जगण्याच्या अनावर क्षणांचा एक मनस्वी खेळ..! ती या जगड्व्याळात असतेही आणि नसतेही. व्यक्त-अव्यक्ताच्या मध्यसीमेवर अवचित कधीतरी कवीला दिसते आणि शब्दात प्रकाशित झाल्यावर रसिकालाही दिसू लागते..! मला दिसलेल्या काही कविता इथे सादर करतेय रसिकमनात पुन्हा जिवंत व्हाव्यात म्हणून, प्रतिसादाच्या अपेक्षेत..!