व्यक्त-अव्यक्ताच्या मध्यसीमेवर: कुठून तरी कुठे तरी

Friday 18 December 2015

कुठून तरी कुठे तरी

कुठून तरी कुठे तरी एकसारखी

निमूट धावतेय मुंबईतली गर्दी...

केव्हाही काहीही होईल

अशी मनाची तयारी असलेली

स्वस्थता आहे तिच्या गतीला

एक लय आहे आनाकलनीय झिंग असलेली

प्रत्येक माणूस, इमारती, दुकानं, रस्ते.. सगळंच

वापरून वापरून

जुनं मोडकळीला आल्यासारखं

तरी मेकअप करून चालू पडलेलं...

जागोजाग मोठमोठी होर्डींग्ज

राज्यकर्त्यांच्या हसर्‍या चेहर्‍यांची

कुठेही कशीही सांडलेली.. वाहणारी त्यांची जनता..

तिनं काय करावं या चेहर्‍यांचं?

त्यांनी काय करावं

या बेढब वाढलेल्या जनतेचं?

प्रत्येक प्रश्नापुढे हतबलतेचा पूर्णविराम !

अशा जगण्याची लाज वाटायलाही

उसंत नाही कोणाला !

माहीत नसलेली वेळ फीड केलेल्या

टाईमबॉम्बसच्या रस्त्यावरून

धावतायत सगळी...

त्याची टिक टिक ऐकू येऊ नये म्हणून

ढोल वाजवतायत जीव खाऊन

फटाक्यांच्या माळा फोडतायत

लाऊडस्पीकर्सच्या भिंती उभ्या करून

बेसूर गाणी आदळवतायत

केविलवाण्या छात्यांवर

कुणाला काही दिसू नये

म्हणून रोषणाई करतायत जागोजाग

बधीर होत चाललेल्या मनांवर

प्रदूषणांचा वज्रलेप लावतायत..!

क्षितिजाला तडा जाईल

असा आक्रोश करावा म्हणून

बेंबीच्या देठापासून उसळलेला आवेश ओसरतोय

कपाळावर आठी उमटवून जेमतेम

अशा आठ्यांचे खांब दुभंगून

कधी प्रकटतील माणसामाणसातले नरसींह?

***

No comments:

Post a Comment

भूमिका

कविता ‘कवी’चं नाव सोबत बाळगत असली तरी लिहून हातावेगळी झाल्यावर ती एका खोल अर्थानं कवीची राहात नाही.. फार काय ती त्यातल्या शब्दांचीही राहात नाही. कवी-मनातून बाहेर पडून शब्दांच्या रंगमंचावर कविता एकदा सादर झाली आणि पडदा पडला की पडलाच..! तिची नाळ तुटते. ती स्व-तंत्र होते. मुक्त होते कवीनं दिलेल्या आकारातून. रसिकवाचक जेव्हा त्या कवितेचा आस्वाद घेतो तेव्हा ती पुन्हा साकारते रसिक-मनात. तो तिचा नवा जन्म असतो!

कवितेचे हे जन्म.. विलय.. नवे जन्म म्हणजे उत्कट जगण्याच्या अनावर क्षणांचा एक मनस्वी खेळ..! ती या जगड्व्याळात असतेही आणि नसतेही. व्यक्त-अव्यक्ताच्या मध्यसीमेवर अवचित कधीतरी कवीला दिसते आणि शब्दात प्रकाशित झाल्यावर रसिकालाही दिसू लागते..! मला दिसलेल्या काही कविता इथे सादर करतेय रसिकमनात पुन्हा जिवंत व्हाव्यात म्हणून, प्रतिसादाच्या अपेक्षेत..!