व्यक्त-अव्यक्ताच्या मध्यसीमेवर: निर्गुण आठवण

Friday, 15 January 2016

निर्गुण आठवण

सरसरुनी उसळे देही

निर्गूण आठवण ओली

आनंद-व्यथेचा गुंता

खालीच ठेवुनी आली

शिल्पात वादळी वाटा

अखलेल्या नव्हत्या तरिही

ती शोधत आली पुरती

सगुणाच्या काठावरती

बोलली मुक्त हासून

रुणझुणली शब्दांमधुनी

शिंपून भोवती गंध

गुणगुणली स्पर्शामधुनी

रसरंग साजरे झाले

निर्गुणात विरुनी गेले

व्यक्ताच्या खेळामधुनी

सगुणाचे भिडू परतले!

***

No comments:

Post a Comment

भूमिका

कविता ‘कवी’चं नाव सोबत बाळगत असली तरी लिहून हातावेगळी झाल्यावर ती एका खोल अर्थानं कवीची राहात नाही.. फार काय ती त्यातल्या शब्दांचीही राहात नाही. कवी-मनातून बाहेर पडून शब्दांच्या रंगमंचावर कविता एकदा सादर झाली आणि पडदा पडला की पडलाच..! तिची नाळ तुटते. ती स्व-तंत्र होते. मुक्त होते कवीनं दिलेल्या आकारातून. रसिकवाचक जेव्हा त्या कवितेचा आस्वाद घेतो तेव्हा ती पुन्हा साकारते रसिक-मनात. तो तिचा नवा जन्म असतो!

कवितेचे हे जन्म.. विलय.. नवे जन्म म्हणजे उत्कट जगण्याच्या अनावर क्षणांचा एक मनस्वी खेळ..! ती या जगड्व्याळात असतेही आणि नसतेही. व्यक्त-अव्यक्ताच्या मध्यसीमेवर अवचित कधीतरी कवीला दिसते आणि शब्दात प्रकाशित झाल्यावर रसिकालाही दिसू लागते..! मला दिसलेल्या काही कविता इथे सादर करतेय रसिकमनात पुन्हा जिवंत व्हाव्यात म्हणून, प्रतिसादाच्या अपेक्षेत..!