व्यक्त-अव्यक्ताच्या मध्यसीमेवर: एकटी नाही

Thursday, 28 January 2016

एकटी नाही

दर चौरसफुटावर एक-दोन

या दरानं वाहणार्‍या गर्दीतून मी चाललेय

एकटी

आत याहून घन

याहून वेगवान गर्दी

दोहोच्या मधून मी चाललेय

एकटी...

साचलेल्या पाण्याचे

ओसंडणार्‍या उकिरड्यांचे

वेगवेगळ्या मसाल्यांचे

कापल्या जाणार्‍या माशांचे

गुटका, तंबाखू, सिगरेट... घामाचे

दर्प ओलांडत...

आकाशाचे दुरुन साजरे दिसणारे

क्षणाक्षणाला बदलणारे रंग बघत...

रस्त्याच्या कडेला लावलेल्या,

सावलीचा दुरुपयोग होत असलेल्या

झाडांच्या नजरा चुकवत...

कुत्री, कावळे, वाहनं... माणसं

यांतून वाट काढत

मी चाललेय...

ठरलेल्या भोज्याला शिवून

परतायचंय छोट्या परिघात

कुठेही, कसलीही, कुणाहीबद्दलची

तक्रार न नोंदवता...

साबणानं स्वच्छ धुवून टाकायचेत

रंध्रारंध्रांतून उमटलेले निर्जीव शहारे

आणि टीव्ही ऑन करुन

निमूट पाहात बसायचंय

वेगवेगळे धुमाकूळ

कासाविस न होता...

बधीर होत जाण्याच्या

एका निष्ठूर प्रक्रियेतून मी चाललेय...

एकटी नाही

गर्दीतल्या सगळ्यांसह !

***

No comments:

Post a Comment

भूमिका

कविता ‘कवी’चं नाव सोबत बाळगत असली तरी लिहून हातावेगळी झाल्यावर ती एका खोल अर्थानं कवीची राहात नाही.. फार काय ती त्यातल्या शब्दांचीही राहात नाही. कवी-मनातून बाहेर पडून शब्दांच्या रंगमंचावर कविता एकदा सादर झाली आणि पडदा पडला की पडलाच..! तिची नाळ तुटते. ती स्व-तंत्र होते. मुक्त होते कवीनं दिलेल्या आकारातून. रसिकवाचक जेव्हा त्या कवितेचा आस्वाद घेतो तेव्हा ती पुन्हा साकारते रसिक-मनात. तो तिचा नवा जन्म असतो!

कवितेचे हे जन्म.. विलय.. नवे जन्म म्हणजे उत्कट जगण्याच्या अनावर क्षणांचा एक मनस्वी खेळ..! ती या जगड्व्याळात असतेही आणि नसतेही. व्यक्त-अव्यक्ताच्या मध्यसीमेवर अवचित कधीतरी कवीला दिसते आणि शब्दात प्रकाशित झाल्यावर रसिकालाही दिसू लागते..! मला दिसलेल्या काही कविता इथे सादर करतेय रसिकमनात पुन्हा जिवंत व्हाव्यात म्हणून, प्रतिसादाच्या अपेक्षेत..!