व्यक्त-अव्यक्ताच्या मध्यसीमेवर: संदिग्ध रंग

Wednesday, 27 January 2016

संदिग्ध रंग

आयुष्य उणावत गेले

पण सळसळ उरली पानी

गाणारे दूर उडाले

घरट्यात राहिली गाणी

रस्त्याला कळले नाही

कोणते गाव टोकाशी

उमटला अनाहुत शब्द

पण अकल्पीत वळणाशी

अव्यक्त विदेही इच्छा

देहाचे कवच गळाले

संभ्रमीत झाली माती

बुंध्यातील तम डुचमळले

मधलाच प्रहर दिवसाचा

संदिग्ध रंग आकाशी

भय निराधार गाभ्यात

अडखळे वाट पायाशी !

***

No comments:

Post a Comment

भूमिका

कविता ‘कवी’चं नाव सोबत बाळगत असली तरी लिहून हातावेगळी झाल्यावर ती एका खोल अर्थानं कवीची राहात नाही.. फार काय ती त्यातल्या शब्दांचीही राहात नाही. कवी-मनातून बाहेर पडून शब्दांच्या रंगमंचावर कविता एकदा सादर झाली आणि पडदा पडला की पडलाच..! तिची नाळ तुटते. ती स्व-तंत्र होते. मुक्त होते कवीनं दिलेल्या आकारातून. रसिकवाचक जेव्हा त्या कवितेचा आस्वाद घेतो तेव्हा ती पुन्हा साकारते रसिक-मनात. तो तिचा नवा जन्म असतो!

कवितेचे हे जन्म.. विलय.. नवे जन्म म्हणजे उत्कट जगण्याच्या अनावर क्षणांचा एक मनस्वी खेळ..! ती या जगड्व्याळात असतेही आणि नसतेही. व्यक्त-अव्यक्ताच्या मध्यसीमेवर अवचित कधीतरी कवीला दिसते आणि शब्दात प्रकाशित झाल्यावर रसिकालाही दिसू लागते..! मला दिसलेल्या काही कविता इथे सादर करतेय रसिकमनात पुन्हा जिवंत व्हाव्यात म्हणून, प्रतिसादाच्या अपेक्षेत..!