व्यक्त-अव्यक्ताच्या मध्यसीमेवर: कस्तुरी

Thursday, 28 January 2016

कस्तुरी

आपुल्या मधली कस्तुरी

शोधत हिंडे रानभरी

व्यर्थच उसाभर सारी

करतसे

सुगंध सांगे नाकाला

नाक सांगे बुद्धीला

बुद्धी सांगे मनाला

धाव बाबा

केव्हापासून हे धावणे

असे सैरभैर होणे

आणि विवरात हरवणे

चालू आहे

विसरुन गेले पाय

त्याना शोधायचे काय

तरी करीत हाय हाय

धावतात

प्रवासाविना नुसतीच गती

गुंतविते सार्‍यांची मती

तरी कोणा काही उपरती

होत नाही !

***

No comments:

Post a Comment

भूमिका

कविता ‘कवी’चं नाव सोबत बाळगत असली तरी लिहून हातावेगळी झाल्यावर ती एका खोल अर्थानं कवीची राहात नाही.. फार काय ती त्यातल्या शब्दांचीही राहात नाही. कवी-मनातून बाहेर पडून शब्दांच्या रंगमंचावर कविता एकदा सादर झाली आणि पडदा पडला की पडलाच..! तिची नाळ तुटते. ती स्व-तंत्र होते. मुक्त होते कवीनं दिलेल्या आकारातून. रसिकवाचक जेव्हा त्या कवितेचा आस्वाद घेतो तेव्हा ती पुन्हा साकारते रसिक-मनात. तो तिचा नवा जन्म असतो!

कवितेचे हे जन्म.. विलय.. नवे जन्म म्हणजे उत्कट जगण्याच्या अनावर क्षणांचा एक मनस्वी खेळ..! ती या जगड्व्याळात असतेही आणि नसतेही. व्यक्त-अव्यक्ताच्या मध्यसीमेवर अवचित कधीतरी कवीला दिसते आणि शब्दात प्रकाशित झाल्यावर रसिकालाही दिसू लागते..! मला दिसलेल्या काही कविता इथे सादर करतेय रसिकमनात पुन्हा जिवंत व्हाव्यात म्हणून, प्रतिसादाच्या अपेक्षेत..!