व्यक्त-अव्यक्ताच्या मध्यसीमेवर: आता पटापट सगळ्या म्हातार्‍या

Monday 1 February 2016

आता पटापट सगळ्या म्हातार्‍या

आपापल्या कोषात शिरून बसतील

त्यांना काही नकोय दुसरं

फक्त त्यांच्या अधू डोळ्यांसमोरच्या पोकळीत

त्यांना काहीतरी सरकत राहायला हवंय..

जुनी चलत-चित्र तुटतात सारखी

शुष्क झालीयत

चरकात फिरत राहिलेल्या

उसाच्या चोथ्यासारखी..

भुगा जुळत नाही

त्याची गळती त्यांना कळत नाही...

नवी रंगीत झगमगीत चित्रं

लखलखतात.. थिरकतात..

आक्रोश करतात.. फसफसून हसतात..

काय वट्टेल ते करतात..

पण पोचत नाहीत त्यांच्या आतपर्यंत

पानगळीसोबत सगळे काटे गळून पडलेल्या

गुळगुळीत नजरेवरून

निमूट ओघळत राहतात..

आतल्या एकाकी धुगधुगीला

एवढी सोबत पुरेशी होते...

***

No comments:

Post a Comment

भूमिका

कविता ‘कवी’चं नाव सोबत बाळगत असली तरी लिहून हातावेगळी झाल्यावर ती एका खोल अर्थानं कवीची राहात नाही.. फार काय ती त्यातल्या शब्दांचीही राहात नाही. कवी-मनातून बाहेर पडून शब्दांच्या रंगमंचावर कविता एकदा सादर झाली आणि पडदा पडला की पडलाच..! तिची नाळ तुटते. ती स्व-तंत्र होते. मुक्त होते कवीनं दिलेल्या आकारातून. रसिकवाचक जेव्हा त्या कवितेचा आस्वाद घेतो तेव्हा ती पुन्हा साकारते रसिक-मनात. तो तिचा नवा जन्म असतो!

कवितेचे हे जन्म.. विलय.. नवे जन्म म्हणजे उत्कट जगण्याच्या अनावर क्षणांचा एक मनस्वी खेळ..! ती या जगड्व्याळात असतेही आणि नसतेही. व्यक्त-अव्यक्ताच्या मध्यसीमेवर अवचित कधीतरी कवीला दिसते आणि शब्दात प्रकाशित झाल्यावर रसिकालाही दिसू लागते..! मला दिसलेल्या काही कविता इथे सादर करतेय रसिकमनात पुन्हा जिवंत व्हाव्यात म्हणून, प्रतिसादाच्या अपेक्षेत..!