व्यक्त-अव्यक्ताच्या मध्यसीमेवर: थोडं ऊन उधार हवंय मला..

Monday 1 February 2016

थोडं ऊन उधार हवंय मला..

थोडं ऊन

उधार हवंय मला

एकीकडं हवाहवासा

गदगद व्याकुळ एकटेपणा

आणि

दुसरीकडं कानांवर आदळून

तो विस्कटणारी

उन्मादक आतषबाजी..!

तिच्या जल्लोषात..

झगमगाटामागे

दिसतोय मला

तहानलेला रिक्त अंधार

मला घडवायचंय

एक अपूर्व शिल्प

स्वतःला समोर बसवून

मी गोळा करतेय

हलकल्लोळांच्या छिन्न्या

पण

काहीच दिसत नाहीए

जाणिवेच्या नजरेला...

आतषबाजीच्या खालचा

रिकामा अंधार गिळतोय सगळं

की गोठून गेलीय नजर?

थोडं ऊन

उधार मिळालं तर

वितळेल नजरेचं गोठलेपण

आणि कदाचित

मावळेल अंधार पण

दिसू लागेन मी मला समोर

विखुरलेल्या छिन्न्यांच्या मधोमध..!

मी केव्हाची वाट पाहतेय उन्हाची...

***

No comments:

Post a Comment

भूमिका

कविता ‘कवी’चं नाव सोबत बाळगत असली तरी लिहून हातावेगळी झाल्यावर ती एका खोल अर्थानं कवीची राहात नाही.. फार काय ती त्यातल्या शब्दांचीही राहात नाही. कवी-मनातून बाहेर पडून शब्दांच्या रंगमंचावर कविता एकदा सादर झाली आणि पडदा पडला की पडलाच..! तिची नाळ तुटते. ती स्व-तंत्र होते. मुक्त होते कवीनं दिलेल्या आकारातून. रसिकवाचक जेव्हा त्या कवितेचा आस्वाद घेतो तेव्हा ती पुन्हा साकारते रसिक-मनात. तो तिचा नवा जन्म असतो!

कवितेचे हे जन्म.. विलय.. नवे जन्म म्हणजे उत्कट जगण्याच्या अनावर क्षणांचा एक मनस्वी खेळ..! ती या जगड्व्याळात असतेही आणि नसतेही. व्यक्त-अव्यक्ताच्या मध्यसीमेवर अवचित कधीतरी कवीला दिसते आणि शब्दात प्रकाशित झाल्यावर रसिकालाही दिसू लागते..! मला दिसलेल्या काही कविता इथे सादर करतेय रसिकमनात पुन्हा जिवंत व्हाव्यात म्हणून, प्रतिसादाच्या अपेक्षेत..!