व्यक्त-अव्यक्ताच्या मध्यसीमेवर: अबाधित राहील

Monday 1 February 2016

अबाधित राहील

पासष्ठाव्यांदा अस्तित्वाचा ध्वज फडकला.

६५ x ३६५ व्यांदा दिवस उगवला.

६५ x ३६५ x २४ x ६० x ६० x … वेळा हृदय धडधडलं

अस्तित्व अबाधित राहिलं

आपापल्या क्षमतेनुसार

एकेक करत सर्वच्या सर्व पेशी

नाहीशा होऊन

एकेक करत नव्या पेशी जमा होत राहिल्या पुन्हा पुन्हा

नियत नियमांचं पालन करत

अस्तित्व अबाधित राहिलं

त्याला न कारण कळलं

न हेतू समजला इथं असण्याचा

अनेक अस्तित्वांच्या सनातन गराड्यात

अनेकांसारखं घुटमळत तिथल्यातिथे

अस्तित्व अबाधित राहिलं...

पण त्याच्यातच कोरून ठेवलेल्या

अदृश्य संकेतानुसार

काळ-वेळ.. कारण-हेतू काही न कळता

कधीतरी

ते विलीन होईल इथं नसण्यात..

वाहत्या नदीच्या प्रवाहासारखा

वाहत राहील अस्तित्वांचा ओघ

आणि असणं अबाधित राहील..!

***

No comments:

Post a Comment

भूमिका

कविता ‘कवी’चं नाव सोबत बाळगत असली तरी लिहून हातावेगळी झाल्यावर ती एका खोल अर्थानं कवीची राहात नाही.. फार काय ती त्यातल्या शब्दांचीही राहात नाही. कवी-मनातून बाहेर पडून शब्दांच्या रंगमंचावर कविता एकदा सादर झाली आणि पडदा पडला की पडलाच..! तिची नाळ तुटते. ती स्व-तंत्र होते. मुक्त होते कवीनं दिलेल्या आकारातून. रसिकवाचक जेव्हा त्या कवितेचा आस्वाद घेतो तेव्हा ती पुन्हा साकारते रसिक-मनात. तो तिचा नवा जन्म असतो!

कवितेचे हे जन्म.. विलय.. नवे जन्म म्हणजे उत्कट जगण्याच्या अनावर क्षणांचा एक मनस्वी खेळ..! ती या जगड्व्याळात असतेही आणि नसतेही. व्यक्त-अव्यक्ताच्या मध्यसीमेवर अवचित कधीतरी कवीला दिसते आणि शब्दात प्रकाशित झाल्यावर रसिकालाही दिसू लागते..! मला दिसलेल्या काही कविता इथे सादर करतेय रसिकमनात पुन्हा जिवंत व्हाव्यात म्हणून, प्रतिसादाच्या अपेक्षेत..!