व्यक्त-अव्यक्ताच्या मध्यसीमेवर: शब्द एकाच वेळी

Monday 1 February 2016

शब्द एकाच वेळी

सूर्य होऊन

उगवतात पूर्वेला

आणि

चंद्र होऊन

पश्चिमेला मावळतात

किरणांसारखे

पसरतात सर्वदूर

आणि

भारद्वाजासारखे

नाहीसे होतात

डोळ्यादेखत

निष्पर्ण झाडासारखे

एका बाजूला उभे राहतात

जन्मदात्या भुईच्या तुकड्यावर

पाय रोवून

आणि दुसर्‍या बाजूला

अनावर सळसळत राहतात

पुराण्या पिंपळासारखे

शब्द एकाच वेळी

ऊन-सावली

कडू-गोड

गंध-दुर्गंध

रव-निरव

अशा हजारो व्दंव्दांना

जन्माला घालतात

आणि त्यांना ओलांडून

सामावलेले राहतात

निर्व्दंव्दात..!

***

No comments:

Post a Comment

भूमिका

कविता ‘कवी’चं नाव सोबत बाळगत असली तरी लिहून हातावेगळी झाल्यावर ती एका खोल अर्थानं कवीची राहात नाही.. फार काय ती त्यातल्या शब्दांचीही राहात नाही. कवी-मनातून बाहेर पडून शब्दांच्या रंगमंचावर कविता एकदा सादर झाली आणि पडदा पडला की पडलाच..! तिची नाळ तुटते. ती स्व-तंत्र होते. मुक्त होते कवीनं दिलेल्या आकारातून. रसिकवाचक जेव्हा त्या कवितेचा आस्वाद घेतो तेव्हा ती पुन्हा साकारते रसिक-मनात. तो तिचा नवा जन्म असतो!

कवितेचे हे जन्म.. विलय.. नवे जन्म म्हणजे उत्कट जगण्याच्या अनावर क्षणांचा एक मनस्वी खेळ..! ती या जगड्व्याळात असतेही आणि नसतेही. व्यक्त-अव्यक्ताच्या मध्यसीमेवर अवचित कधीतरी कवीला दिसते आणि शब्दात प्रकाशित झाल्यावर रसिकालाही दिसू लागते..! मला दिसलेल्या काही कविता इथे सादर करतेय रसिकमनात पुन्हा जिवंत व्हाव्यात म्हणून, प्रतिसादाच्या अपेक्षेत..!