व्यक्त-अव्यक्ताच्या मध्यसीमेवर: मुखवटे

Monday 1 February 2016

मुखवटे

उद्‍गारांच्या शहाण्या-सुरत्या..

वेड्या-वाकड्या.. श्लील-अश्लील

सर्व लेकरांना

शांत निजवून

रात्रीच्या गडद अंधारात

निवांत झोपायचं असतं शब्दांना

पण तार्‍यांच्या लुकलुक प्रकाशानं

हिंदकळत राहतो अंधार

शब्दांना झोपता येत नाही स्वस्थ...!

ते उघडतात मग बंद स्वगतांची दारं

दशदिशांत कोंदलेली

असंख्य रंग-रूपातली

असंख्य अस्फुटे

घुसतात दारातून आत..

आकाशातल्या गडद शांततेहून

अधिक कर्कश

भूगर्भातल्या लाव्ह्याहून

अधिक तप्त स्वरात चित्कारतात ती

मोकळं करतात अंतरंग..

ज्वालामुखीत वितळून जातात

झाकापाक करणारे मुखवटे..

आतले निर्भय राहू पाहणारे चेहरे

दीर्घ मोकळा श्वास घेतात..!

पण पुरती पहाट व्हायच्या आतच

सुरू होते पक्षांची किलबिल,

कुहुकुहुची जुगलबंदी..

झोपू न शकलेल्या शब्दांना

जाग येते लगेच

तारवटलेल्या डोळ्यांनी

घाईघाईत ते शोधू लागतात

नवे मुखवटे..!

भू-गोलाच्या परीघावरच्या

कोणत्याही नव्या दिवसाला

सामोरं जाता येत नाही त्यांना

आपल्या अनावृत्त सत् रूपात..!

***

No comments:

Post a Comment

भूमिका

कविता ‘कवी’चं नाव सोबत बाळगत असली तरी लिहून हातावेगळी झाल्यावर ती एका खोल अर्थानं कवीची राहात नाही.. फार काय ती त्यातल्या शब्दांचीही राहात नाही. कवी-मनातून बाहेर पडून शब्दांच्या रंगमंचावर कविता एकदा सादर झाली आणि पडदा पडला की पडलाच..! तिची नाळ तुटते. ती स्व-तंत्र होते. मुक्त होते कवीनं दिलेल्या आकारातून. रसिकवाचक जेव्हा त्या कवितेचा आस्वाद घेतो तेव्हा ती पुन्हा साकारते रसिक-मनात. तो तिचा नवा जन्म असतो!

कवितेचे हे जन्म.. विलय.. नवे जन्म म्हणजे उत्कट जगण्याच्या अनावर क्षणांचा एक मनस्वी खेळ..! ती या जगड्व्याळात असतेही आणि नसतेही. व्यक्त-अव्यक्ताच्या मध्यसीमेवर अवचित कधीतरी कवीला दिसते आणि शब्दात प्रकाशित झाल्यावर रसिकालाही दिसू लागते..! मला दिसलेल्या काही कविता इथे सादर करतेय रसिकमनात पुन्हा जिवंत व्हाव्यात म्हणून, प्रतिसादाच्या अपेक्षेत..!