मन मोर असतं तेव्हा
नृत्याला पदन्यास शिकवतात
शब्द
स्वरांना ताल देतात
आणि आशयाला लय...
मोराबरोबर
साद घालतात पावसाला
अंगण माखून टाकतात
मृदगंधानं
आणि स्वतः पिसारा बनून
थिरकत राहतात
मनाची तृप्ती होईपर्यंत..!
मात्र रिकाम्या मनात
घालतात धिंगाणा
दणाणून सोडतात
आतलं आकाश
खणत बसतात भूतकाळ
आणि डोकावत राहतात
विवरांमधल्या अंधारात
कडाडतात विजेसारखे
आतल्या आत
नि मग स्वतःच बरसत राहतात
डोळ्यांमधून धुवांधार
मनाचं
शांतवन होईपर्यंत..!! ***
No comments:
Post a Comment