व्यक्त-अव्यक्ताच्या मध्यसीमेवर: ती ओळ

Monday 1 February 2016

ती ओळ

आठवत नाही केव्हा,

वयाच्या कितव्या वर्षी

एक ओळ लिहिली होती डायरीत-

‘हुकवुनी कित्येक मरणे जगायचे पण..’

पुढची ओळ नव्हती सुचली लगेच

नंतरही कित्येक दिवस

तशीच लटकत राहिली ती

पुढच्या ओळीच्या प्रतीक्षेत..

काळाच्या ओघात मग

जगण्याच्या सहज ऊर्मीनं

निष्प्रभ करून टाकला त्या ओळीतला ‘पण’

आणि हळूहळू पूर्ण ओळच ओलांडून

पुढच्या पानांवर उमटत गेल्या

कित्येक ओळी वेगळ्याच..

उलटत गेली डायरीची पानं भराभर

जमत राहिले थरांवर थर...

वाटलं एव्हाना

गुदमरून निष्प्राण झाली असेल ती ओळ

पण नाही...

जगणं नव्यानं साजरं करणार्‍या

वाढदिवसाच्या शुभमुहूर्तावर

लगबगीनं अवतीर्ण झालीय ती पुन्हा

मधल्या सगळ्या पानांचे थर अलगद बाजूला सारत

डायरीच्या आजच्या तारखेवर

आणि केव्हापासूनचं आसुसलेपण ओथंबलंय

पुढच्या ओळीची वाट पाहणार्‍या

तिच्या अथक डोळ्यांत..!

***

No comments:

Post a Comment

भूमिका

कविता ‘कवी’चं नाव सोबत बाळगत असली तरी लिहून हातावेगळी झाल्यावर ती एका खोल अर्थानं कवीची राहात नाही.. फार काय ती त्यातल्या शब्दांचीही राहात नाही. कवी-मनातून बाहेर पडून शब्दांच्या रंगमंचावर कविता एकदा सादर झाली आणि पडदा पडला की पडलाच..! तिची नाळ तुटते. ती स्व-तंत्र होते. मुक्त होते कवीनं दिलेल्या आकारातून. रसिकवाचक जेव्हा त्या कवितेचा आस्वाद घेतो तेव्हा ती पुन्हा साकारते रसिक-मनात. तो तिचा नवा जन्म असतो!

कवितेचे हे जन्म.. विलय.. नवे जन्म म्हणजे उत्कट जगण्याच्या अनावर क्षणांचा एक मनस्वी खेळ..! ती या जगड्व्याळात असतेही आणि नसतेही. व्यक्त-अव्यक्ताच्या मध्यसीमेवर अवचित कधीतरी कवीला दिसते आणि शब्दात प्रकाशित झाल्यावर रसिकालाही दिसू लागते..! मला दिसलेल्या काही कविता इथे सादर करतेय रसिकमनात पुन्हा जिवंत व्हाव्यात म्हणून, प्रतिसादाच्या अपेक्षेत..!