व्यक्त-अव्यक्ताच्या मध्यसीमेवर: तसा तर जन्मापासूनच

Monday 1 February 2016

तसा तर जन्मापासूनच

सुरू झालेला असतो परतीचा प्रवास

आपल्याला वाटतं

आपण वाढतोय..

वाढदिवस साजरे होतात

पण माहीत नसलेल्या

आयुष्याच्या आकड्यातून

वजा होत असतं एकेक वर्ष..

पुढं पडतंयसं वाटणारं प्रत्येक पाऊल

खरंतर त्याच्याकडंच नेत असतं..

त्वचेनं झाकलेल्या देहाच्या

आत अखंड चालू असतो

उत्पत्ती-स्थिती-लयाचा खेळ

एकेक पेशी जन्मते

एकेक मरत जाते

आतल्या आत भोगत असतं शरीर

सततचे हे जन्म-मृत्यु..

कितीतरी अत्याचार.. घुसखोरी

वेगवेगळ्या इंद्रियांमधले वेगवेगळे संघर्ष

आणि गलितगात्र होतं तेव्हा

पराभूत पेशीसारखं मृत्युच्या स्वधीन होतं

आपण म्हणजे जणू

विश्वाच्या देहातल्या असंख्य पेशींपैकी

एक पेशी असतो..!

***

No comments:

Post a Comment

भूमिका

कविता ‘कवी’चं नाव सोबत बाळगत असली तरी लिहून हातावेगळी झाल्यावर ती एका खोल अर्थानं कवीची राहात नाही.. फार काय ती त्यातल्या शब्दांचीही राहात नाही. कवी-मनातून बाहेर पडून शब्दांच्या रंगमंचावर कविता एकदा सादर झाली आणि पडदा पडला की पडलाच..! तिची नाळ तुटते. ती स्व-तंत्र होते. मुक्त होते कवीनं दिलेल्या आकारातून. रसिकवाचक जेव्हा त्या कवितेचा आस्वाद घेतो तेव्हा ती पुन्हा साकारते रसिक-मनात. तो तिचा नवा जन्म असतो!

कवितेचे हे जन्म.. विलय.. नवे जन्म म्हणजे उत्कट जगण्याच्या अनावर क्षणांचा एक मनस्वी खेळ..! ती या जगड्व्याळात असतेही आणि नसतेही. व्यक्त-अव्यक्ताच्या मध्यसीमेवर अवचित कधीतरी कवीला दिसते आणि शब्दात प्रकाशित झाल्यावर रसिकालाही दिसू लागते..! मला दिसलेल्या काही कविता इथे सादर करतेय रसिकमनात पुन्हा जिवंत व्हाव्यात म्हणून, प्रतिसादाच्या अपेक्षेत..!