व्यक्त-अव्यक्ताच्या मध्यसीमेवर: की..?

Monday 1 February 2016

की..?

आयुष्य

इतकं घृणास्पद

इतकं वेदनामय

इतकं नगण्य आणि

बेभरवशाचं...

तरी

कोणत्या अनाकलनीय उमेदीनं

रांगा लावतात

डॉक्टरांच्या दारात

हाताच्या शिरेत सुई टोचून ठेवलेले

नाकात नळ्या घातलेले

कमरेला.. छातीला पट्टा बांधलेले

व्हील चेअरवर असलेले

असंख्य रुग्ण?

मनात एकीकडे

वाट पाहत असतात सुटकेची

आणि चाहुल लागताच

धाव घेतात डॉक्टरांकडे..!

जन्मक्षणापासून सोबत आलेल्या

जुनुकातल्या प्रोग्रामिंगचे

दिग्ददर्शन असते ते, की

‘जिजीविषेत शतं समाः’चे प्रतिध्वनी

वर्धिष्णू ठेवत असतात

जगण्याची उमेद मनामनात?

***

No comments:

Post a Comment

भूमिका

कविता ‘कवी’चं नाव सोबत बाळगत असली तरी लिहून हातावेगळी झाल्यावर ती एका खोल अर्थानं कवीची राहात नाही.. फार काय ती त्यातल्या शब्दांचीही राहात नाही. कवी-मनातून बाहेर पडून शब्दांच्या रंगमंचावर कविता एकदा सादर झाली आणि पडदा पडला की पडलाच..! तिची नाळ तुटते. ती स्व-तंत्र होते. मुक्त होते कवीनं दिलेल्या आकारातून. रसिकवाचक जेव्हा त्या कवितेचा आस्वाद घेतो तेव्हा ती पुन्हा साकारते रसिक-मनात. तो तिचा नवा जन्म असतो!

कवितेचे हे जन्म.. विलय.. नवे जन्म म्हणजे उत्कट जगण्याच्या अनावर क्षणांचा एक मनस्वी खेळ..! ती या जगड्व्याळात असतेही आणि नसतेही. व्यक्त-अव्यक्ताच्या मध्यसीमेवर अवचित कधीतरी कवीला दिसते आणि शब्दात प्रकाशित झाल्यावर रसिकालाही दिसू लागते..! मला दिसलेल्या काही कविता इथे सादर करतेय रसिकमनात पुन्हा जिवंत व्हाव्यात म्हणून, प्रतिसादाच्या अपेक्षेत..!