व्यक्त-अव्यक्ताच्या मध्यसीमेवर: मृत्यु काय फक्त पार्थीवच असतो?

Monday 1 February 2016

मृत्यु काय फक्त पार्थीवच असतो?

जगण्याच्या चक्रात फिरताना

कितिदा भोवळ येते

ती फक्त देहाला नाही..

कित्येक अपेक्षाभंग

अपमान

पराभव

आपल्याच नजरेतून उतरावं लागणं

निराशा...

दुःख.. हतबलता..

ही सगळी मृत्युचीच रूपं..

पार्थिवाच्या कुशितले

असे मानसिक आणि

आध्यात्मिक मृत्यु अनुभवता येतात

आणि त्यांच्या पाठोपाठ

लाभतात नवे जन्म नवी ओळख देणारे..

उन्नत करणारे असतात

हे मृत्यु..जन्माचे फेरे..!

नश्वर देहाच्या सोबतीनंच

अनुभवता येतात ते..!

***

No comments:

Post a Comment

भूमिका

कविता ‘कवी’चं नाव सोबत बाळगत असली तरी लिहून हातावेगळी झाल्यावर ती एका खोल अर्थानं कवीची राहात नाही.. फार काय ती त्यातल्या शब्दांचीही राहात नाही. कवी-मनातून बाहेर पडून शब्दांच्या रंगमंचावर कविता एकदा सादर झाली आणि पडदा पडला की पडलाच..! तिची नाळ तुटते. ती स्व-तंत्र होते. मुक्त होते कवीनं दिलेल्या आकारातून. रसिकवाचक जेव्हा त्या कवितेचा आस्वाद घेतो तेव्हा ती पुन्हा साकारते रसिक-मनात. तो तिचा नवा जन्म असतो!

कवितेचे हे जन्म.. विलय.. नवे जन्म म्हणजे उत्कट जगण्याच्या अनावर क्षणांचा एक मनस्वी खेळ..! ती या जगड्व्याळात असतेही आणि नसतेही. व्यक्त-अव्यक्ताच्या मध्यसीमेवर अवचित कधीतरी कवीला दिसते आणि शब्दात प्रकाशित झाल्यावर रसिकालाही दिसू लागते..! मला दिसलेल्या काही कविता इथे सादर करतेय रसिकमनात पुन्हा जिवंत व्हाव्यात म्हणून, प्रतिसादाच्या अपेक्षेत..!