व्यक्त-अव्यक्ताच्या मध्यसीमेवर: ही जी कडवट चव आहे ना

Monday 1 February 2016

ही जी कडवट चव आहे ना

काळवंडलेल्या काटेरी जिभेवर रेंगाळलेली

तिच्या शेवटच्या टोकाशी म्हणे

मधाचं पोळं आहे लटकलेलं...

खुशाल असूदे मग ती आहे तिथे!

थेंब थेंब पाझरत

आतवर अंथरल्या गेलेल्या

कडू वाटेवरून चालताना

आपल्या इतमामात

पसरलेली राहूदे पावलांखाली...

पण नजर खिळलेली राहूदे

पोळ्यातल्या मधाच्या गोडीकडे

पाळतीवर असलेल्या

मधमाशांच्या दंशाची दहशतही

भिववेल वाटेत चालताना

पण दोन हात कारायला तरी

कुणीतरी असलेलं बरंच ना

कडवट चव एकाकी पार करताना...

शिवाय त्यांच्याशी दोन हात करताना

नकळत होईल व्यायाम

शिथिल स्नायू पुष्ट होतील अनायसेच...

जिभेवर ठाण मांडून बसलेली

कडवट चव

जाग आणून आणखी काय काय

पुष्ट करत असेल

तिकडे लक्षच जात नाही आपलं..

उमगत नाही तिचा अंतस्थ हेतू..!

‘दृश्या’चं असं पुनर्वाचन करता आलं

तर किती बदलून जातो ना

समोरच्या घटनांचा अर्थ..!

***

No comments:

Post a Comment

भूमिका

कविता ‘कवी’चं नाव सोबत बाळगत असली तरी लिहून हातावेगळी झाल्यावर ती एका खोल अर्थानं कवीची राहात नाही.. फार काय ती त्यातल्या शब्दांचीही राहात नाही. कवी-मनातून बाहेर पडून शब्दांच्या रंगमंचावर कविता एकदा सादर झाली आणि पडदा पडला की पडलाच..! तिची नाळ तुटते. ती स्व-तंत्र होते. मुक्त होते कवीनं दिलेल्या आकारातून. रसिकवाचक जेव्हा त्या कवितेचा आस्वाद घेतो तेव्हा ती पुन्हा साकारते रसिक-मनात. तो तिचा नवा जन्म असतो!

कवितेचे हे जन्म.. विलय.. नवे जन्म म्हणजे उत्कट जगण्याच्या अनावर क्षणांचा एक मनस्वी खेळ..! ती या जगड्व्याळात असतेही आणि नसतेही. व्यक्त-अव्यक्ताच्या मध्यसीमेवर अवचित कधीतरी कवीला दिसते आणि शब्दात प्रकाशित झाल्यावर रसिकालाही दिसू लागते..! मला दिसलेल्या काही कविता इथे सादर करतेय रसिकमनात पुन्हा जिवंत व्हाव्यात म्हणून, प्रतिसादाच्या अपेक्षेत..!