व्यक्त-अव्यक्ताच्या मध्यसीमेवर: एक अद्‍भुत करार

Monday 1 February 2016

एक अद्‍भुत करार

आपल्या भोवती

काठोकाठ भरून राहिलेला

अ-मृत प्राण

आपल्या आतल्या अस्थिर प्राणाला

असंख्य मितींमधून भेटत असतो अव्याहत...

एका अदृश्य नाक्यावर

निरंतर होत असते देवाण-घेवाण

त्यांच्यात

शब्द स्पर्श रस रूप गंधांमधून...

एखादा शब्द पडतो कानांवर

तेव्हा ते नुसतं ऐकू येणं नसतं..

त्वचेला जाणवतो काट्याचा सल

किंवा मंद झुळुकेचा गारावा

तेव्हा ते नुसतं स्पर्श अनुभवणं नसतं..

जिभेला कळते कडवट चव

सरपटत आतवर पोचणारी

किंवा तिखटाची झिणझिणी

डोळ्यात पाणी आणणारी

तेव्हा ते फक्त चव कळणं नसतं..

नजरेला दिसतात असंख्य रंगाकार

क्षणोक्षणी बदलणारे

ते फक्त नेत्रसुख नसतं..

आपसुक येतो हवेवर तरंगत

गलिच्छ गंध

किंवा अनाहूत केवडा

आणि उमटवतो मनावर आपला असर

तो केवळ वासाचा नसतो...

पंचेंद्रियांना कळणारी

अशी हरएक संवेदना

आपल्या प्राणाशी हस्तांदोलन करून

आत प्रवेश करते

त्या प्रत्येक क्षणी

शब्द स्पर्श रस रूप गंधांमधून

दोन प्राणांच्या मध्यसीमेवर

होत असतो एक अद्‍भुत करार

आयुष्य रीन्यू केल्याचा..!

***

No comments:

Post a Comment

भूमिका

कविता ‘कवी’चं नाव सोबत बाळगत असली तरी लिहून हातावेगळी झाल्यावर ती एका खोल अर्थानं कवीची राहात नाही.. फार काय ती त्यातल्या शब्दांचीही राहात नाही. कवी-मनातून बाहेर पडून शब्दांच्या रंगमंचावर कविता एकदा सादर झाली आणि पडदा पडला की पडलाच..! तिची नाळ तुटते. ती स्व-तंत्र होते. मुक्त होते कवीनं दिलेल्या आकारातून. रसिकवाचक जेव्हा त्या कवितेचा आस्वाद घेतो तेव्हा ती पुन्हा साकारते रसिक-मनात. तो तिचा नवा जन्म असतो!

कवितेचे हे जन्म.. विलय.. नवे जन्म म्हणजे उत्कट जगण्याच्या अनावर क्षणांचा एक मनस्वी खेळ..! ती या जगड्व्याळात असतेही आणि नसतेही. व्यक्त-अव्यक्ताच्या मध्यसीमेवर अवचित कधीतरी कवीला दिसते आणि शब्दात प्रकाशित झाल्यावर रसिकालाही दिसू लागते..! मला दिसलेल्या काही कविता इथे सादर करतेय रसिकमनात पुन्हा जिवंत व्हाव्यात म्हणून, प्रतिसादाच्या अपेक्षेत..!