व्यक्त-अव्यक्ताच्या मध्यसीमेवर: दंश

Sunday 31 January 2016

दंश

पुन्हा पुन्हा

दंश करणारी ही पोकळी

माझ्या विद्ध मनाला

जखडून ठेवतेय

नाहीशा होऊनही

ठसठसत राहिलेल्या वेदनेत !

ओलांडू देत नाहीए

स्वतःचा अनाकलनीय परीघ..

तरी

कुठं काय..? म्हणत

ते निसटू पाहतंय

तिच्या तावडीतून

हरप्रकारे

सोडवू पाहतंय

तिचा विळखा...

खरंतर

तिच्यातच पाय रोवून,

अंतर्बाह्य अनुभवत तिचा ठाव

त्यानं समजून घ्यायला हवंय

की केवळ दुखवणारा, साधासुधा नाही

‘असण्या’च्या प्रचितीचा

दंश आहे तो

बुद्धीच्या कक्षेत न आलेला...

अखेर नश्वर देहानंच देऊ केलाय ते..!

***

No comments:

Post a Comment

भूमिका

कविता ‘कवी’चं नाव सोबत बाळगत असली तरी लिहून हातावेगळी झाल्यावर ती एका खोल अर्थानं कवीची राहात नाही.. फार काय ती त्यातल्या शब्दांचीही राहात नाही. कवी-मनातून बाहेर पडून शब्दांच्या रंगमंचावर कविता एकदा सादर झाली आणि पडदा पडला की पडलाच..! तिची नाळ तुटते. ती स्व-तंत्र होते. मुक्त होते कवीनं दिलेल्या आकारातून. रसिकवाचक जेव्हा त्या कवितेचा आस्वाद घेतो तेव्हा ती पुन्हा साकारते रसिक-मनात. तो तिचा नवा जन्म असतो!

कवितेचे हे जन्म.. विलय.. नवे जन्म म्हणजे उत्कट जगण्याच्या अनावर क्षणांचा एक मनस्वी खेळ..! ती या जगड्व्याळात असतेही आणि नसतेही. व्यक्त-अव्यक्ताच्या मध्यसीमेवर अवचित कधीतरी कवीला दिसते आणि शब्दात प्रकाशित झाल्यावर रसिकालाही दिसू लागते..! मला दिसलेल्या काही कविता इथे सादर करतेय रसिकमनात पुन्हा जिवंत व्हाव्यात म्हणून, प्रतिसादाच्या अपेक्षेत..!