व्यक्त-अव्यक्ताच्या मध्यसीमेवर: तापलेल्या वाळूतुन

Monday 11 January 2016

तापलेल्या वाळूतुन

तापलेल्या वाळुतून

ते न अनवाणी गेले

मृगजळाला भाळून

त्याच्या मागे ना धावले

चक्रवाक व्हावे असे

त्याना वाटलेही नाही

त्याच्या वियोगाची जात

त्यांनी ओळखली नाही

कुणी नाहीच म्हणून

साद घालणे टाळले

देवाच्याही मूर्तीकडे

शिल्प म्हणून पाहिले

अभावात भाव कधी

पाहताच आला नाही

शून्य निरसून जावे

असा लाहो केला नाही..!

***

No comments:

Post a Comment

भूमिका

कविता ‘कवी’चं नाव सोबत बाळगत असली तरी लिहून हातावेगळी झाल्यावर ती एका खोल अर्थानं कवीची राहात नाही.. फार काय ती त्यातल्या शब्दांचीही राहात नाही. कवी-मनातून बाहेर पडून शब्दांच्या रंगमंचावर कविता एकदा सादर झाली आणि पडदा पडला की पडलाच..! तिची नाळ तुटते. ती स्व-तंत्र होते. मुक्त होते कवीनं दिलेल्या आकारातून. रसिकवाचक जेव्हा त्या कवितेचा आस्वाद घेतो तेव्हा ती पुन्हा साकारते रसिक-मनात. तो तिचा नवा जन्म असतो!

कवितेचे हे जन्म.. विलय.. नवे जन्म म्हणजे उत्कट जगण्याच्या अनावर क्षणांचा एक मनस्वी खेळ..! ती या जगड्व्याळात असतेही आणि नसतेही. व्यक्त-अव्यक्ताच्या मध्यसीमेवर अवचित कधीतरी कवीला दिसते आणि शब्दात प्रकाशित झाल्यावर रसिकालाही दिसू लागते..! मला दिसलेल्या काही कविता इथे सादर करतेय रसिकमनात पुन्हा जिवंत व्हाव्यात म्हणून, प्रतिसादाच्या अपेक्षेत..!