व्यक्त-अव्यक्ताच्या मध्यसीमेवर: पण तिची नवजात लेक…

Saturday 30 January 2016

पण तिची नवजात लेक…

तिनं बाळाला जन्म दिलाय नुकताच

बाळाबरोबर तिचाही झालाय पुनर्जन्म

सुखरूप आहेत बाळ बाळंतीण..

हळूहळू भानावर येतेय ती

कुणी बर्फी कुणी बुके घेऊन आलंय

अभिनंदन करतायत तिचं आणि

तिच्या नवजात मुलीचं

जन्माआधीचा जीवघेणा लढा जिंकला म्हणून.!

तिच्या गळ्याशी दाटून आलाय अनावर हुंदका

शिणलेल्या प्राणांमधून

फुटू पाहतोय आनंद लढाई जिंकल्याचा

ओसंडतोय संताप लढावं लागल्याचा

पाझरतेय वेदना पार्थीव जखमांची

निथळतेय भीती प्रत्येक नवागत क्षणाची

वाहातेय चिंता या अक्राळ-विक्राळ जगात

लेकीला जगवण्याची...!!

तिनं कष्टानं आवरून धरलाय गदगद हुंदका

पण तिची नवजात लेक

सर्वांगानं रडतेय सडेतोड खुल्या आवाजात

आकांत मोकळा करतेय एकदाच

पुढे कधीच रडावं लागू नये म्हणून

पावलापावलाला लढावं लागलं तरी.!

***

No comments:

Post a Comment

भूमिका

कविता ‘कवी’चं नाव सोबत बाळगत असली तरी लिहून हातावेगळी झाल्यावर ती एका खोल अर्थानं कवीची राहात नाही.. फार काय ती त्यातल्या शब्दांचीही राहात नाही. कवी-मनातून बाहेर पडून शब्दांच्या रंगमंचावर कविता एकदा सादर झाली आणि पडदा पडला की पडलाच..! तिची नाळ तुटते. ती स्व-तंत्र होते. मुक्त होते कवीनं दिलेल्या आकारातून. रसिकवाचक जेव्हा त्या कवितेचा आस्वाद घेतो तेव्हा ती पुन्हा साकारते रसिक-मनात. तो तिचा नवा जन्म असतो!

कवितेचे हे जन्म.. विलय.. नवे जन्म म्हणजे उत्कट जगण्याच्या अनावर क्षणांचा एक मनस्वी खेळ..! ती या जगड्व्याळात असतेही आणि नसतेही. व्यक्त-अव्यक्ताच्या मध्यसीमेवर अवचित कधीतरी कवीला दिसते आणि शब्दात प्रकाशित झाल्यावर रसिकालाही दिसू लागते..! मला दिसलेल्या काही कविता इथे सादर करतेय रसिकमनात पुन्हा जिवंत व्हाव्यात म्हणून, प्रतिसादाच्या अपेक्षेत..!