तिनं मानेखालचा हात
अलगद काढून घेतला
थोडा वेळ मान डुगडुगली
पण बाहेरचा आधार नाहीसा झाल्याचं कळताच
मानेचे स्नायू सावध होत
ताठ झाले..
मग तिनं पाठीवर थोपटणारा हात
दुसर्‍या कामात गुंतवला
तशी पाठीच्या कण्यात
धावपळ सुरू झाली
थोपटण्यावर विसावलेल्या पेशी
खडबडून जाग्या झाल्या
कणा स्वावलंबी व्हायला सरसावला..
मग तिच्या मानेभोवती
मिठी घातलेल्या हातांची पाळी आली.
तेव्हा तिनं नवीच युक्ती योजली..
तिनं टाळ्या वाजवायला शिकवलं
मानेभोवतीचे हात हसत हसत खाली आले
टाळ्या वाजवता वाजवता
घट्टमुट्ट होत गेले
खाली झेपावू लागले..
मग तिनं एक दिवस
खुशाल खाली उतरवलं
दोन पायांवर शरीर तोलताना
बुदुक्‍कन पडायला झालं
बघणारी हसत होती...
पायांच्या बोटांमधे
जमिनीचा आधार पकडण्याचा
निकराचा प्रयत्न
जमिनीनंही उधळून लावला
तशी बोटं ताठ झाली
आणि पावलांना समजलं
अरे, जमीनीचा आधार आहे की खाली!
बाहेर थोपटणारा हात नसला की
आतल्या पेशीपेशीतून गोळा होतो धीर
स्वतःला ताठ उभं करण्याचा
हे शिकलं शरीर आपोआप
तिनं न शिकवता..!
***
No comments:
Post a Comment