व्यक्त-अव्यक्ताच्या मध्यसीमेवर: नव्या दर्शनासठी

Thursday 7 January 2016

नव्या दर्शनासठी

न कुठली तपश्चर्या

न पुण्याई पाठीशी

तरी आम्हाला दूरदर्शन घडते

संजयासारखे!

एकाच नाही

अनेक रणभूमींवरची

अनेक प्रकारची युद्धं

एकदाच नाही

पुन्हा पुन्हा पाहतो आम्ही

फक्त पाहत नाही

ऐकतोही

साफ पचवतोही

आणि

कालचं सगळं विसरून

प्रत्येक सूर्योदयानंतर

ताजेतवाने होऊन

सज्ज होतो

नव्या दर्शनासाठी..!

***

No comments:

Post a Comment

भूमिका

कविता ‘कवी’चं नाव सोबत बाळगत असली तरी लिहून हातावेगळी झाल्यावर ती एका खोल अर्थानं कवीची राहात नाही.. फार काय ती त्यातल्या शब्दांचीही राहात नाही. कवी-मनातून बाहेर पडून शब्दांच्या रंगमंचावर कविता एकदा सादर झाली आणि पडदा पडला की पडलाच..! तिची नाळ तुटते. ती स्व-तंत्र होते. मुक्त होते कवीनं दिलेल्या आकारातून. रसिकवाचक जेव्हा त्या कवितेचा आस्वाद घेतो तेव्हा ती पुन्हा साकारते रसिक-मनात. तो तिचा नवा जन्म असतो!

कवितेचे हे जन्म.. विलय.. नवे जन्म म्हणजे उत्कट जगण्याच्या अनावर क्षणांचा एक मनस्वी खेळ..! ती या जगड्व्याळात असतेही आणि नसतेही. व्यक्त-अव्यक्ताच्या मध्यसीमेवर अवचित कधीतरी कवीला दिसते आणि शब्दात प्रकाशित झाल्यावर रसिकालाही दिसू लागते..! मला दिसलेल्या काही कविता इथे सादर करतेय रसिकमनात पुन्हा जिवंत व्हाव्यात म्हणून, प्रतिसादाच्या अपेक्षेत..!