व्यक्त-अव्यक्ताच्या मध्यसीमेवर: कुठे गेल्या सगळ्या !

Thursday 28 January 2016

कुठे गेल्या सगळ्या !

चिमण्या

गायब झाल्यायत केव्हाच्या

दिसत नाहीएत

कुंड्यांवर

खिडकीच्या गजांवर

चिवचिवत नाचतांना

टिपून आणलेले दाणे

घरट्यातल्या आपल्या पिलांना

भरवतांना

दिसत नाहीएत कुठेच

कुठे निघून गेल्या सगळ्या

कुणाला काही न सांगता ?

की कुणी हद्दपार केलं त्यांना

काही कारण न देता

उगीच गम्मत म्हणून ?

की गिळून टाकली कुणी

त्यांची अंडी

एकेक करत...

खुडून टाकला

त्यांचा पंख पसरून

आकाशात झेपावण्याचा

चिवचिवत जगण्याचा हक्क ?

सर्वत्र ऐकू येतेय

नुसती काव काव

कुठे हरवलं

चिमण्यांचं भरलं गाव ?

***

No comments:

Post a Comment

भूमिका

कविता ‘कवी’चं नाव सोबत बाळगत असली तरी लिहून हातावेगळी झाल्यावर ती एका खोल अर्थानं कवीची राहात नाही.. फार काय ती त्यातल्या शब्दांचीही राहात नाही. कवी-मनातून बाहेर पडून शब्दांच्या रंगमंचावर कविता एकदा सादर झाली आणि पडदा पडला की पडलाच..! तिची नाळ तुटते. ती स्व-तंत्र होते. मुक्त होते कवीनं दिलेल्या आकारातून. रसिकवाचक जेव्हा त्या कवितेचा आस्वाद घेतो तेव्हा ती पुन्हा साकारते रसिक-मनात. तो तिचा नवा जन्म असतो!

कवितेचे हे जन्म.. विलय.. नवे जन्म म्हणजे उत्कट जगण्याच्या अनावर क्षणांचा एक मनस्वी खेळ..! ती या जगड्व्याळात असतेही आणि नसतेही. व्यक्त-अव्यक्ताच्या मध्यसीमेवर अवचित कधीतरी कवीला दिसते आणि शब्दात प्रकाशित झाल्यावर रसिकालाही दिसू लागते..! मला दिसलेल्या काही कविता इथे सादर करतेय रसिकमनात पुन्हा जिवंत व्हाव्यात म्हणून, प्रतिसादाच्या अपेक्षेत..!