व्यक्त-अव्यक्ताच्या मध्यसीमेवर: लिव्हिंग विल

Sunday 31 January 2016

लिव्हिंग विल

कुणाकुणाच्या नादी लागून

मी लिव्हिंग विल लिहायला घेतलं

तर माझ्यातल्या पत्नीचा हात

पतीच्या हातात बांधलेला

माझ्यातली बहीण

भावा-बहिणींना हवी असलेली

माझ्यातली मावशी, आत्या

भाचरांच्या प्रेमात गुरफटलेली

माझ्यातल्या भाचीवर

मामाचा जीव

आणि माझ्यातली मुलगी तर

आईनं अजून कवटाळून ठेवलेली..

माझ्यातली मैत्रिण.. शेजारीण..

असंख्य नात्यांत मी विखरुन गेलेली..

कुणाकुणाच्या नादी लागून

मी लिव्हिंग विल लिहायला घेतलं

तर शब्द अडखळले असे

प्रत्येक नात्याच्या उंबर्‍याशी

मग राखून ठेवला

सगळ्या नात्यांच्या वाटचा अधिकार

आणि सरसावले पुन्हा

तर माझ्यातल्या कवयित्रीनं विचारलं

विल कशाचं करणार

देहाचं.. मनाचं.. की बुद्धीचं..?

यातलं काय कमावलंयस तू स्वतः?

लिव्हिंग विल करायला

तुझं असं आहेच काय इथं?

***

No comments:

Post a Comment

भूमिका

कविता ‘कवी’चं नाव सोबत बाळगत असली तरी लिहून हातावेगळी झाल्यावर ती एका खोल अर्थानं कवीची राहात नाही.. फार काय ती त्यातल्या शब्दांचीही राहात नाही. कवी-मनातून बाहेर पडून शब्दांच्या रंगमंचावर कविता एकदा सादर झाली आणि पडदा पडला की पडलाच..! तिची नाळ तुटते. ती स्व-तंत्र होते. मुक्त होते कवीनं दिलेल्या आकारातून. रसिकवाचक जेव्हा त्या कवितेचा आस्वाद घेतो तेव्हा ती पुन्हा साकारते रसिक-मनात. तो तिचा नवा जन्म असतो!

कवितेचे हे जन्म.. विलय.. नवे जन्म म्हणजे उत्कट जगण्याच्या अनावर क्षणांचा एक मनस्वी खेळ..! ती या जगड्व्याळात असतेही आणि नसतेही. व्यक्त-अव्यक्ताच्या मध्यसीमेवर अवचित कधीतरी कवीला दिसते आणि शब्दात प्रकाशित झाल्यावर रसिकालाही दिसू लागते..! मला दिसलेल्या काही कविता इथे सादर करतेय रसिकमनात पुन्हा जिवंत व्हाव्यात म्हणून, प्रतिसादाच्या अपेक्षेत..!