व्यक्त-अव्यक्ताच्या मध्यसीमेवर: भर रस्त्यावर

Thursday 28 January 2016

भर रस्त्यावर

किती बेभरवश्याच्या ठिकाणी

उगवलाय चिमणचारा

कुणाचाही सहज पडेल पाय

त्या झिरमिरीत पारदर्शी तुर्‍यावर

किंवा वेगात धावत येणारी चाकं

त्याला चिरडून नकळत

जातील निघून

कधीही तुटून पडेल

किंवा तोडली जाईल

अशा फांदीवर घरटं करुन

आपल्या पिलांना त्यात अलगद ठेवणार्‍या

चिमणी इतकाच

बेफिकीर आहे

तिच्यासाठी उगवलेला

चिमणचारा

त्याला कळत नाहीय का

की काळ बदलत चाललाय सुसाट वेगानं ते

आणि बेसुमार वाढत चाललीय वर्दळ ते

आणि कुणाला इकडेतिकडे, खाली

आत बघायला वेळ नाहीय ते ?

खुशाल उगवलाय भर रस्त्यात

एकूणएक असण्याचा स्वामी असल्यासारखा

किंवा उगवण्याच्या क्षणांखेरीज

काहीच आपलं नसल्यासारखा

उगवलाय चिमणचारा !

***

No comments:

Post a Comment

भूमिका

कविता ‘कवी’चं नाव सोबत बाळगत असली तरी लिहून हातावेगळी झाल्यावर ती एका खोल अर्थानं कवीची राहात नाही.. फार काय ती त्यातल्या शब्दांचीही राहात नाही. कवी-मनातून बाहेर पडून शब्दांच्या रंगमंचावर कविता एकदा सादर झाली आणि पडदा पडला की पडलाच..! तिची नाळ तुटते. ती स्व-तंत्र होते. मुक्त होते कवीनं दिलेल्या आकारातून. रसिकवाचक जेव्हा त्या कवितेचा आस्वाद घेतो तेव्हा ती पुन्हा साकारते रसिक-मनात. तो तिचा नवा जन्म असतो!

कवितेचे हे जन्म.. विलय.. नवे जन्म म्हणजे उत्कट जगण्याच्या अनावर क्षणांचा एक मनस्वी खेळ..! ती या जगड्व्याळात असतेही आणि नसतेही. व्यक्त-अव्यक्ताच्या मध्यसीमेवर अवचित कधीतरी कवीला दिसते आणि शब्दात प्रकाशित झाल्यावर रसिकालाही दिसू लागते..! मला दिसलेल्या काही कविता इथे सादर करतेय रसिकमनात पुन्हा जिवंत व्हाव्यात म्हणून, प्रतिसादाच्या अपेक्षेत..!