व्यक्त-अव्यक्ताच्या मध्यसीमेवर: पाऊस पाहतो दुरुनी

Monday 18 January 2016

पाऊस पाहतो दुरुनी

धरतीच्या अंगावरची

शेवाळुन जाते माती

थरथरत उभी ती झाडे

रस्त्याच्या काठावरती

डबक्यात साचते पाणी

मातीतही थोडे मुरते

निमुळत्या कठिण वाटांनी

उतरून नदीला मिळते

भिजतात पंख पक्ष्यांचे

प्राण्यांची अंगे ओली

हिरवळीत फुलते स्वप्न

झोपडीत चूल निमाली

रस्त्यात तुंबते गर्दी

शंकेने घर घाबरते

बाळांची किरकिर भोळी

मन पाकोळीचे होते

पाऊस पाहतो दुरुनी

रिमझिमतो स्वांतसुखाय

कधि पिसाटापरी पडतो

कधि अखडुन घेतो पाय.!

***

No comments:

Post a Comment

भूमिका

कविता ‘कवी’चं नाव सोबत बाळगत असली तरी लिहून हातावेगळी झाल्यावर ती एका खोल अर्थानं कवीची राहात नाही.. फार काय ती त्यातल्या शब्दांचीही राहात नाही. कवी-मनातून बाहेर पडून शब्दांच्या रंगमंचावर कविता एकदा सादर झाली आणि पडदा पडला की पडलाच..! तिची नाळ तुटते. ती स्व-तंत्र होते. मुक्त होते कवीनं दिलेल्या आकारातून. रसिकवाचक जेव्हा त्या कवितेचा आस्वाद घेतो तेव्हा ती पुन्हा साकारते रसिक-मनात. तो तिचा नवा जन्म असतो!

कवितेचे हे जन्म.. विलय.. नवे जन्म म्हणजे उत्कट जगण्याच्या अनावर क्षणांचा एक मनस्वी खेळ..! ती या जगड्व्याळात असतेही आणि नसतेही. व्यक्त-अव्यक्ताच्या मध्यसीमेवर अवचित कधीतरी कवीला दिसते आणि शब्दात प्रकाशित झाल्यावर रसिकालाही दिसू लागते..! मला दिसलेल्या काही कविता इथे सादर करतेय रसिकमनात पुन्हा जिवंत व्हाव्यात म्हणून, प्रतिसादाच्या अपेक्षेत..!