व्यक्त-अव्यक्ताच्या मध्यसीमेवर: इथे आत्ता

Monday 18 January 2016

इथे आत्ता

रपरप पाऊस पडतोय

जमीन तृप्त होऊन वाहतेय

झाडं थेंबांशी खेळून थोडा वेळ

ओघळू देतायत त्यांना पानांवरून

पक्षी उडताय टुकटुक

इकडून तिकडे स्वैर

गळून पडलेल्या पानाफुलांना

वाटत नाहीय काहीच

माणसं कामाला लागालीयत आपापल्या

रस्ते वाहतायत..

अंग झटकून फिरायला लागलीयत कुत्री

वास येतायत भाज्यांचे वेगवेगळ्या

.....

काहीच तासांपूर्वी

या शतकातलं शेवटचं

सर्वात मोठं

खग्रास सूर्यग्रहण

लागलं... आणि संपलं.!

इतक्या दुर्मिळ,

विस्मयकारी खगोलीय घटनेची

कुणाला आठवणही राहिलेली नाहीय

एक विलोभनीय दृश्य

उमटलं आणि अंतर्धान पावलं..!

***

No comments:

Post a Comment

भूमिका

कविता ‘कवी’चं नाव सोबत बाळगत असली तरी लिहून हातावेगळी झाल्यावर ती एका खोल अर्थानं कवीची राहात नाही.. फार काय ती त्यातल्या शब्दांचीही राहात नाही. कवी-मनातून बाहेर पडून शब्दांच्या रंगमंचावर कविता एकदा सादर झाली आणि पडदा पडला की पडलाच..! तिची नाळ तुटते. ती स्व-तंत्र होते. मुक्त होते कवीनं दिलेल्या आकारातून. रसिकवाचक जेव्हा त्या कवितेचा आस्वाद घेतो तेव्हा ती पुन्हा साकारते रसिक-मनात. तो तिचा नवा जन्म असतो!

कवितेचे हे जन्म.. विलय.. नवे जन्म म्हणजे उत्कट जगण्याच्या अनावर क्षणांचा एक मनस्वी खेळ..! ती या जगड्व्याळात असतेही आणि नसतेही. व्यक्त-अव्यक्ताच्या मध्यसीमेवर अवचित कधीतरी कवीला दिसते आणि शब्दात प्रकाशित झाल्यावर रसिकालाही दिसू लागते..! मला दिसलेल्या काही कविता इथे सादर करतेय रसिकमनात पुन्हा जिवंत व्हाव्यात म्हणून, प्रतिसादाच्या अपेक्षेत..!