व्यक्त-अव्यक्ताच्या मध्यसीमेवर: पण ते त्यांना कळलं नाही

Thursday 28 January 2016

पण ते त्यांना कळलं नाही

‘जीन्स’मधली

साठीची एक तरुणी

‘पंजाबी’मधल्या

सत्तरीच्या प्रौढेला म्हणाली

पहाना

उन्मळून पडलेल्या

या झाडाचा बुंधा

कापून टाकलाय पुरता

तरी

जमीनीत रुतून राहिलेल्या

उरल्यासुरल्या मुळांच्या आधारानं

कसं तरारलंय झाड पुन्हा...

व्हिटॅमिन्सची गोळी चघळत

प्रौढा उदगारली

हं ! कुणी मरायला तयार नाही !

बुंध्यातून उगवलेल्या फांद्या

त्यांना हसत होत्या

पण ते त्यांना कळलं नाही !

***

No comments:

Post a Comment

भूमिका

कविता ‘कवी’चं नाव सोबत बाळगत असली तरी लिहून हातावेगळी झाल्यावर ती एका खोल अर्थानं कवीची राहात नाही.. फार काय ती त्यातल्या शब्दांचीही राहात नाही. कवी-मनातून बाहेर पडून शब्दांच्या रंगमंचावर कविता एकदा सादर झाली आणि पडदा पडला की पडलाच..! तिची नाळ तुटते. ती स्व-तंत्र होते. मुक्त होते कवीनं दिलेल्या आकारातून. रसिकवाचक जेव्हा त्या कवितेचा आस्वाद घेतो तेव्हा ती पुन्हा साकारते रसिक-मनात. तो तिचा नवा जन्म असतो!

कवितेचे हे जन्म.. विलय.. नवे जन्म म्हणजे उत्कट जगण्याच्या अनावर क्षणांचा एक मनस्वी खेळ..! ती या जगड्व्याळात असतेही आणि नसतेही. व्यक्त-अव्यक्ताच्या मध्यसीमेवर अवचित कधीतरी कवीला दिसते आणि शब्दात प्रकाशित झाल्यावर रसिकालाही दिसू लागते..! मला दिसलेल्या काही कविता इथे सादर करतेय रसिकमनात पुन्हा जिवंत व्हाव्यात म्हणून, प्रतिसादाच्या अपेक्षेत..!