व्यक्त-अव्यक्ताच्या मध्यसीमेवर: तेज कधी ना लपते

Monday 18 January 2016

तेज कधी ना लपते

उगवताच सूर्याला अवचित

पूर्ण ग्रहण लागले

बघता बघता आडोशातुन

तेज मोकळे झाले

निमिषभराचे ग्रहण झेलुनी

पक्षी उडून गेले

तिमिराचे ते मृगजळ होते

वृक्षांनाही कळले

कुणीहि येवो आड कसेही

तेज कधी ना लपते

दृष्टी आपली अवसेच्याही

पल्याड ना पाहते

तळपत असते अखंड निर्मम

सूर्यबिंब आकाशी

उदयास्ताचा खेळ चालतो

मनातल्या क्षितिजाशी.!

***

No comments:

Post a Comment

भूमिका

कविता ‘कवी’चं नाव सोबत बाळगत असली तरी लिहून हातावेगळी झाल्यावर ती एका खोल अर्थानं कवीची राहात नाही.. फार काय ती त्यातल्या शब्दांचीही राहात नाही. कवी-मनातून बाहेर पडून शब्दांच्या रंगमंचावर कविता एकदा सादर झाली आणि पडदा पडला की पडलाच..! तिची नाळ तुटते. ती स्व-तंत्र होते. मुक्त होते कवीनं दिलेल्या आकारातून. रसिकवाचक जेव्हा त्या कवितेचा आस्वाद घेतो तेव्हा ती पुन्हा साकारते रसिक-मनात. तो तिचा नवा जन्म असतो!

कवितेचे हे जन्म.. विलय.. नवे जन्म म्हणजे उत्कट जगण्याच्या अनावर क्षणांचा एक मनस्वी खेळ..! ती या जगड्व्याळात असतेही आणि नसतेही. व्यक्त-अव्यक्ताच्या मध्यसीमेवर अवचित कधीतरी कवीला दिसते आणि शब्दात प्रकाशित झाल्यावर रसिकालाही दिसू लागते..! मला दिसलेल्या काही कविता इथे सादर करतेय रसिकमनात पुन्हा जिवंत व्हाव्यात म्हणून, प्रतिसादाच्या अपेक्षेत..!