व्यक्त-अव्यक्ताच्या मध्यसीमेवर: तो शीळ घालतोय

Saturday 30 January 2016

तो शीळ घालतोय

बघतोय इकडे तिकडे

विश्वासानं तो आलाय तिथं

नेहमीच्या उतारावर

कलत्या संध्याकाळी

दिवसाचं गाठोडं बाजूला ठेवून

निरखतोय मावळता उजेड

पाण्यात मिसळताना

झाडं अंधारताना

पक्षी परतताना

हवा मौनात शिरताना

अनुभवतोय

स्वतःला

जन्मकळातून सांडलेला

श्वासांनी लगडलेला

आयुष्याला भिडलेला

जगण्यात बुडलेला..

रात्र येईल इतक्यात

दिवसाचं गाठोडं घेऊन जाईल

तो उठेल कफल्लक

नि चालू लागेल बिनबोभाट

नवागताकडे..!

***

No comments:

Post a Comment

भूमिका

कविता ‘कवी’चं नाव सोबत बाळगत असली तरी लिहून हातावेगळी झाल्यावर ती एका खोल अर्थानं कवीची राहात नाही.. फार काय ती त्यातल्या शब्दांचीही राहात नाही. कवी-मनातून बाहेर पडून शब्दांच्या रंगमंचावर कविता एकदा सादर झाली आणि पडदा पडला की पडलाच..! तिची नाळ तुटते. ती स्व-तंत्र होते. मुक्त होते कवीनं दिलेल्या आकारातून. रसिकवाचक जेव्हा त्या कवितेचा आस्वाद घेतो तेव्हा ती पुन्हा साकारते रसिक-मनात. तो तिचा नवा जन्म असतो!

कवितेचे हे जन्म.. विलय.. नवे जन्म म्हणजे उत्कट जगण्याच्या अनावर क्षणांचा एक मनस्वी खेळ..! ती या जगड्व्याळात असतेही आणि नसतेही. व्यक्त-अव्यक्ताच्या मध्यसीमेवर अवचित कधीतरी कवीला दिसते आणि शब्दात प्रकाशित झाल्यावर रसिकालाही दिसू लागते..! मला दिसलेल्या काही कविता इथे सादर करतेय रसिकमनात पुन्हा जिवंत व्हाव्यात म्हणून, प्रतिसादाच्या अपेक्षेत..!