व्यक्त-अव्यक्ताच्या मध्यसीमेवर: अधांतरी आकांत

Sunday 10 January 2016

अधांतरी आकांत

अरण्यातली

रात्र दिशाहिन

तशात

भणभण वारा

अंधाराची

सोबत बहिरी

तुफान

पाऊसधारा !

अंधच सारी

झाडे झुडुपे

मुकी

पशू, पाखरे

ऊग्र भयाची

दहशत भिजकी

मिणमिण

उदास तारे !

तरी चालणे

भागच पडते

पाय

रुते खोलात

आधाराला

नभ ना भूमी

अधांतरी

आकांत !

***

No comments:

Post a Comment

भूमिका

कविता ‘कवी’चं नाव सोबत बाळगत असली तरी लिहून हातावेगळी झाल्यावर ती एका खोल अर्थानं कवीची राहात नाही.. फार काय ती त्यातल्या शब्दांचीही राहात नाही. कवी-मनातून बाहेर पडून शब्दांच्या रंगमंचावर कविता एकदा सादर झाली आणि पडदा पडला की पडलाच..! तिची नाळ तुटते. ती स्व-तंत्र होते. मुक्त होते कवीनं दिलेल्या आकारातून. रसिकवाचक जेव्हा त्या कवितेचा आस्वाद घेतो तेव्हा ती पुन्हा साकारते रसिक-मनात. तो तिचा नवा जन्म असतो!

कवितेचे हे जन्म.. विलय.. नवे जन्म म्हणजे उत्कट जगण्याच्या अनावर क्षणांचा एक मनस्वी खेळ..! ती या जगड्व्याळात असतेही आणि नसतेही. व्यक्त-अव्यक्ताच्या मध्यसीमेवर अवचित कधीतरी कवीला दिसते आणि शब्दात प्रकाशित झाल्यावर रसिकालाही दिसू लागते..! मला दिसलेल्या काही कविता इथे सादर करतेय रसिकमनात पुन्हा जिवंत व्हाव्यात म्हणून, प्रतिसादाच्या अपेक्षेत..!