व्यक्त-अव्यक्ताच्या मध्यसीमेवर: वाटलं होतं...

Sunday 3 January 2016

वाटलं होतं...

एकामागून एक पदव्या मिळवल्या

कैक ग्रंथ पालथे घातले

दूरदूरच्या यात्रा केल्या

कितीतरी कविता लिहिल्या...

वाटलं

झालो असू आपण आता

श्रीमंत, समृद्ध, प्रगल्भ...

पण नेसूच्या वस्त्रांच्या

निर्‍याच फक्त वाढत राहिल्या

स्वतःचं अनावरण करतांना

दमछाक होत राहिली

वानप्रस्थाच्या वाटेवरचं

ओझं जड होत राहिलं...

डीलर्निंगच्या कोर्सचं

सिलॅबस तेवढं विस्तारत राहिलं..!

***

No comments:

Post a Comment

भूमिका

कविता ‘कवी’चं नाव सोबत बाळगत असली तरी लिहून हातावेगळी झाल्यावर ती एका खोल अर्थानं कवीची राहात नाही.. फार काय ती त्यातल्या शब्दांचीही राहात नाही. कवी-मनातून बाहेर पडून शब्दांच्या रंगमंचावर कविता एकदा सादर झाली आणि पडदा पडला की पडलाच..! तिची नाळ तुटते. ती स्व-तंत्र होते. मुक्त होते कवीनं दिलेल्या आकारातून. रसिकवाचक जेव्हा त्या कवितेचा आस्वाद घेतो तेव्हा ती पुन्हा साकारते रसिक-मनात. तो तिचा नवा जन्म असतो!

कवितेचे हे जन्म.. विलय.. नवे जन्म म्हणजे उत्कट जगण्याच्या अनावर क्षणांचा एक मनस्वी खेळ..! ती या जगड्व्याळात असतेही आणि नसतेही. व्यक्त-अव्यक्ताच्या मध्यसीमेवर अवचित कधीतरी कवीला दिसते आणि शब्दात प्रकाशित झाल्यावर रसिकालाही दिसू लागते..! मला दिसलेल्या काही कविता इथे सादर करतेय रसिकमनात पुन्हा जिवंत व्हाव्यात म्हणून, प्रतिसादाच्या अपेक्षेत..!