व्यक्त-अव्यक्ताच्या मध्यसीमेवर: आता..

Saturday 16 January 2016

आता..

माझ्या कुंड्यांमधली सगळी रोपटी

मी उतरवून ठेवलीयत

त्या वृक्षाखाली

आता मी त्याना

पाणी घालत नाही

फक्त पाहते दुरून कधी कधी

तो वृक्षच त्याना ऊन देतो

फांद्यांतून ओघळणारं

आणि थोडी सावली हवी तेव्हा

पाऊसही उतरतो

त्यांच्यापर्यंत अधून मधून

वारा टाळत नाही त्याना

रोपटी कुठली म्हणून

जमीन तर असतेच तळाशी

गृहितासारखी पसरलेली

भोवती सोबत असते सहज

काहीच अपेक्षा नसलेली

आता जेव्हा जेव्हा

माझी सुनी बाल्कनी ओलांडून

वृक्षाच्याही पलीकडे

मी पाहते दूरवर...

तेव्हा सगळीच हिरवाई

मला आपली वाटते..!

***

No comments:

Post a Comment

भूमिका

कविता ‘कवी’चं नाव सोबत बाळगत असली तरी लिहून हातावेगळी झाल्यावर ती एका खोल अर्थानं कवीची राहात नाही.. फार काय ती त्यातल्या शब्दांचीही राहात नाही. कवी-मनातून बाहेर पडून शब्दांच्या रंगमंचावर कविता एकदा सादर झाली आणि पडदा पडला की पडलाच..! तिची नाळ तुटते. ती स्व-तंत्र होते. मुक्त होते कवीनं दिलेल्या आकारातून. रसिकवाचक जेव्हा त्या कवितेचा आस्वाद घेतो तेव्हा ती पुन्हा साकारते रसिक-मनात. तो तिचा नवा जन्म असतो!

कवितेचे हे जन्म.. विलय.. नवे जन्म म्हणजे उत्कट जगण्याच्या अनावर क्षणांचा एक मनस्वी खेळ..! ती या जगड्व्याळात असतेही आणि नसतेही. व्यक्त-अव्यक्ताच्या मध्यसीमेवर अवचित कधीतरी कवीला दिसते आणि शब्दात प्रकाशित झाल्यावर रसिकालाही दिसू लागते..! मला दिसलेल्या काही कविता इथे सादर करतेय रसिकमनात पुन्हा जिवंत व्हाव्यात म्हणून, प्रतिसादाच्या अपेक्षेत..!