व्यक्त-अव्यक्ताच्या मध्यसीमेवर: अंधार विझत जातो

Saturday 30 January 2016

अंधार विझत जातो

दिवे डोळे मिटून घेतात

एकेक क्षितिज ओलांडत

पृथ्वीवर उतरतात सूर्यकिरण

झाडं पुन्हा हिरवी दिसू लागतात

पक्षी घरट्यातून आकाशात झेपावतात

दिवस खडबडून जागा होतो

त्याला धडकी भरते

आज काय काय बघावं लागणार?

काय काय ऐकू येणार?

किती चिरडले कापले छाटले जाणार

किती मरणार तगणार हाय खाणार

किती होणार हल्ले प्रतिहल्ले

किती होणार खून आत्महत्या

कसं केव्हा कुठं काय काय घडणार विपरित

आणि सर्व मृत्युंचा पराभव करत

किती जन्मणार नव्याने?

काय काय लिहिलं जाणार

‘आज’च्या तारखेला?

***

No comments:

Post a Comment

भूमिका

कविता ‘कवी’चं नाव सोबत बाळगत असली तरी लिहून हातावेगळी झाल्यावर ती एका खोल अर्थानं कवीची राहात नाही.. फार काय ती त्यातल्या शब्दांचीही राहात नाही. कवी-मनातून बाहेर पडून शब्दांच्या रंगमंचावर कविता एकदा सादर झाली आणि पडदा पडला की पडलाच..! तिची नाळ तुटते. ती स्व-तंत्र होते. मुक्त होते कवीनं दिलेल्या आकारातून. रसिकवाचक जेव्हा त्या कवितेचा आस्वाद घेतो तेव्हा ती पुन्हा साकारते रसिक-मनात. तो तिचा नवा जन्म असतो!

कवितेचे हे जन्म.. विलय.. नवे जन्म म्हणजे उत्कट जगण्याच्या अनावर क्षणांचा एक मनस्वी खेळ..! ती या जगड्व्याळात असतेही आणि नसतेही. व्यक्त-अव्यक्ताच्या मध्यसीमेवर अवचित कधीतरी कवीला दिसते आणि शब्दात प्रकाशित झाल्यावर रसिकालाही दिसू लागते..! मला दिसलेल्या काही कविता इथे सादर करतेय रसिकमनात पुन्हा जिवंत व्हाव्यात म्हणून, प्रतिसादाच्या अपेक्षेत..!