व्यक्त-अव्यक्ताच्या मध्यसीमेवर: उद्‍भवक्षणापासून

Sunday 31 January 2016

उद्‍भवक्षणापासून

वर्षानुवर्षे

बेलगाम धावतो आहे

हा रथ…

क्षणाक्षणाला भर पडत जाणार्‍या

प्रत्येक दिशेगणिक

वाढताहेत...

याला ओढणारे घोडे

वाढते आहे त्याना धाववणारे

मायाजाल..

किती महामानव आले

याला भला मार्ग दाखवत राहिले..

पण

अजूनही

काहीच पादाक्रांत न करता

जिथल्या तिथेच

आदीम अवस्थेत

उभा असलेला रथ पाहून

करूणानिधी

बुद्धानंही आता

या जगाकडे

पाठ फिरवलीय..!

***

No comments:

Post a Comment

भूमिका

कविता ‘कवी’चं नाव सोबत बाळगत असली तरी लिहून हातावेगळी झाल्यावर ती एका खोल अर्थानं कवीची राहात नाही.. फार काय ती त्यातल्या शब्दांचीही राहात नाही. कवी-मनातून बाहेर पडून शब्दांच्या रंगमंचावर कविता एकदा सादर झाली आणि पडदा पडला की पडलाच..! तिची नाळ तुटते. ती स्व-तंत्र होते. मुक्त होते कवीनं दिलेल्या आकारातून. रसिकवाचक जेव्हा त्या कवितेचा आस्वाद घेतो तेव्हा ती पुन्हा साकारते रसिक-मनात. तो तिचा नवा जन्म असतो!

कवितेचे हे जन्म.. विलय.. नवे जन्म म्हणजे उत्कट जगण्याच्या अनावर क्षणांचा एक मनस्वी खेळ..! ती या जगड्व्याळात असतेही आणि नसतेही. व्यक्त-अव्यक्ताच्या मध्यसीमेवर अवचित कधीतरी कवीला दिसते आणि शब्दात प्रकाशित झाल्यावर रसिकालाही दिसू लागते..! मला दिसलेल्या काही कविता इथे सादर करतेय रसिकमनात पुन्हा जिवंत व्हाव्यात म्हणून, प्रतिसादाच्या अपेक्षेत..!