व्यक्त-अव्यक्ताच्या मध्यसीमेवर: बाहेर जळाले काही

Sunday 17 January 2016

बाहेर जळाले काही

तो धुरकटला प्राजक्त

पानात कोंडुनी श्वास

देठात साकळे रक्त

बाजूला करुनी पडदा

शोधला धुराचा थांग

परतले नजर वळवून

दिसली न कुठेही आग

मग पुन्हा अचानक आला

केशरी कुठुनसा गंध

घालून झडप श्वासांनी

हृदयातच केला बंद

पण वास धुराचा ऊग्र

ओलांडुन त्याला आला

केशरी देठ गंधाचा

घुसमटून पुरता गेला

का ठाव घेतला नाही

मी अनाहूत गंधाचा?

का धूर अडवला नाही

कळुनही थांग आगीचा?

***

No comments:

Post a Comment

भूमिका

कविता ‘कवी’चं नाव सोबत बाळगत असली तरी लिहून हातावेगळी झाल्यावर ती एका खोल अर्थानं कवीची राहात नाही.. फार काय ती त्यातल्या शब्दांचीही राहात नाही. कवी-मनातून बाहेर पडून शब्दांच्या रंगमंचावर कविता एकदा सादर झाली आणि पडदा पडला की पडलाच..! तिची नाळ तुटते. ती स्व-तंत्र होते. मुक्त होते कवीनं दिलेल्या आकारातून. रसिकवाचक जेव्हा त्या कवितेचा आस्वाद घेतो तेव्हा ती पुन्हा साकारते रसिक-मनात. तो तिचा नवा जन्म असतो!

कवितेचे हे जन्म.. विलय.. नवे जन्म म्हणजे उत्कट जगण्याच्या अनावर क्षणांचा एक मनस्वी खेळ..! ती या जगड्व्याळात असतेही आणि नसतेही. व्यक्त-अव्यक्ताच्या मध्यसीमेवर अवचित कधीतरी कवीला दिसते आणि शब्दात प्रकाशित झाल्यावर रसिकालाही दिसू लागते..! मला दिसलेल्या काही कविता इथे सादर करतेय रसिकमनात पुन्हा जिवंत व्हाव्यात म्हणून, प्रतिसादाच्या अपेक्षेत..!