व्यक्त-अव्यक्ताच्या मध्यसीमेवर: तेव्हा

Saturday 30 January 2016

तेव्हा

तेव्हा.. १

तेव्हा अनावर होती ओढ

प्रत्यक्ष भेटीची

दाटून आलेला गहिवर

पापण्यांशी ओथंबून यावा तशी

विरह ओघळत राहायचा

माहीत नसायचं

भेट होईल की नाही

माहीत नसायचं

कुणाची वाट पाहणं आहे ते..

कशाची ओढ आणि

कशासाठी तेही..

पण मनात तगमग तगमग

हृदयात धगधग.. प्राण फडफडत असायचा

देह पुरता तहानलेला

शहारा त्वचेवर अंथरलेला असायचा..

तेव्हा अनावर होती ओढ...

***

तेव्हा.. २

तेव्हा नव्हतं कळत

तू कोण आहेस

तुझं नाव गाव रंग रूप

नव्हतं माहीत काही

नुसतीच अनामिक ओढ जीवघेणी..

हळूहळू उमगलं

तुला नाहिए काही ठावठिकाणा

नाव गाव रंग रूप काहीच..

तु नाहिचेस..

आहे एक अधांतर.. निराधार

असीम पोकळी.. भिववणारी

जाणिवेला भोक पाडणारी

मृगजळ पुसून टाकणारी

माघारी आत वळवणारी..

हळूहळू उमगलं परतीच्या वाटेवर

तू म्हणजे केवळ असणं आहेस

मी आहे म्हणजे मीच तू असणार...

काहीसं कळतंय बुद्धीला

पण देहाला तहान हवी आहे पुन्हा

त्वचेवर शहारा हवा आहे

मनात तगमग हृदयात धगधग

प्राण फडफडायला हवा आहे..

पुन्हा पुन्हा...!

***

No comments:

Post a Comment

भूमिका

कविता ‘कवी’चं नाव सोबत बाळगत असली तरी लिहून हातावेगळी झाल्यावर ती एका खोल अर्थानं कवीची राहात नाही.. फार काय ती त्यातल्या शब्दांचीही राहात नाही. कवी-मनातून बाहेर पडून शब्दांच्या रंगमंचावर कविता एकदा सादर झाली आणि पडदा पडला की पडलाच..! तिची नाळ तुटते. ती स्व-तंत्र होते. मुक्त होते कवीनं दिलेल्या आकारातून. रसिकवाचक जेव्हा त्या कवितेचा आस्वाद घेतो तेव्हा ती पुन्हा साकारते रसिक-मनात. तो तिचा नवा जन्म असतो!

कवितेचे हे जन्म.. विलय.. नवे जन्म म्हणजे उत्कट जगण्याच्या अनावर क्षणांचा एक मनस्वी खेळ..! ती या जगड्व्याळात असतेही आणि नसतेही. व्यक्त-अव्यक्ताच्या मध्यसीमेवर अवचित कधीतरी कवीला दिसते आणि शब्दात प्रकाशित झाल्यावर रसिकालाही दिसू लागते..! मला दिसलेल्या काही कविता इथे सादर करतेय रसिकमनात पुन्हा जिवंत व्हाव्यात म्हणून, प्रतिसादाच्या अपेक्षेत..!