व्यक्त-अव्यक्ताच्या मध्यसीमेवर: प्रश्न

Monday 18 January 2016

प्रश्न

उजेडाची स्वप्न होऊन

आपली झोप उडवतात

चिरंजीव प्रश्न

तहानलेल्या व्याकुळ हरणांसारखे

धाववतात आपल्याला उत्तरांच्या मृगजळामागे

आपलं शांतवन उद्‍ध्वस्त करतात

डसत राहतात चहुकडून

स्वस्थ राहू न देणारी

अमिट प्रश्नांची ऊर्जा

खेचत राहते आपल्याला

उत्तरांच्या दिशेने

मग निमूट चालत राहतो आपण

चालतच राहतो अथक ....

पण प्रश्नांची आच जेवढी

तेवढंच पडतं आपल्या झोळीत

तेवढाच उजळतो अंधार

नव्या प्रश्नांच्या गारगोट्या

घासाव्या लागतात एकमेकींवर

नव्या ठिणगीसाठी

झुंझावे लागते स्वत:शी

पुन्हा पुन्हा...

पावलापुरताच उजेड दाखवते

प्रत्येक नवी ठिणगी

दिलासा देते क्षणमात्र

स्वत:च्या उजेडात पाऊल टाकण्याचा

चालण्याचं श्रेय ठेवते हातात

आणि दाखवते

भोवतीचा अपरंपार अंधार

आपल्यातल्या सूप्त ठिणगीला

सतत आव्हान देणारा !

***

No comments:

Post a Comment

भूमिका

कविता ‘कवी’चं नाव सोबत बाळगत असली तरी लिहून हातावेगळी झाल्यावर ती एका खोल अर्थानं कवीची राहात नाही.. फार काय ती त्यातल्या शब्दांचीही राहात नाही. कवी-मनातून बाहेर पडून शब्दांच्या रंगमंचावर कविता एकदा सादर झाली आणि पडदा पडला की पडलाच..! तिची नाळ तुटते. ती स्व-तंत्र होते. मुक्त होते कवीनं दिलेल्या आकारातून. रसिकवाचक जेव्हा त्या कवितेचा आस्वाद घेतो तेव्हा ती पुन्हा साकारते रसिक-मनात. तो तिचा नवा जन्म असतो!

कवितेचे हे जन्म.. विलय.. नवे जन्म म्हणजे उत्कट जगण्याच्या अनावर क्षणांचा एक मनस्वी खेळ..! ती या जगड्व्याळात असतेही आणि नसतेही. व्यक्त-अव्यक्ताच्या मध्यसीमेवर अवचित कधीतरी कवीला दिसते आणि शब्दात प्रकाशित झाल्यावर रसिकालाही दिसू लागते..! मला दिसलेल्या काही कविता इथे सादर करतेय रसिकमनात पुन्हा जिवंत व्हाव्यात म्हणून, प्रतिसादाच्या अपेक्षेत..!