व्यक्त-अव्यक्ताच्या मध्यसीमेवर: ही स्वस्थता नाही काही

Sunday 17 January 2016

ही स्वस्थता नाही काही

जंगल सुनसान आहे खुशाल

जरी ते जंगल आहे

पापण्यांखाली शांत पडून आहे रात्र

तिला उठावसं वाटत नाहीय

आकाश काळवंडलेलं आहे निवांत

त्याच्यापर्यंत पोचत नाहीय

मातीची आच...

ही स्वस्थता नाही काही

जंगल, आकाश आणि रात्रीला आलेला

मख्ख थकवा आहे हा..!

***

No comments:

Post a Comment

भूमिका

कविता ‘कवी’चं नाव सोबत बाळगत असली तरी लिहून हातावेगळी झाल्यावर ती एका खोल अर्थानं कवीची राहात नाही.. फार काय ती त्यातल्या शब्दांचीही राहात नाही. कवी-मनातून बाहेर पडून शब्दांच्या रंगमंचावर कविता एकदा सादर झाली आणि पडदा पडला की पडलाच..! तिची नाळ तुटते. ती स्व-तंत्र होते. मुक्त होते कवीनं दिलेल्या आकारातून. रसिकवाचक जेव्हा त्या कवितेचा आस्वाद घेतो तेव्हा ती पुन्हा साकारते रसिक-मनात. तो तिचा नवा जन्म असतो!

कवितेचे हे जन्म.. विलय.. नवे जन्म म्हणजे उत्कट जगण्याच्या अनावर क्षणांचा एक मनस्वी खेळ..! ती या जगड्व्याळात असतेही आणि नसतेही. व्यक्त-अव्यक्ताच्या मध्यसीमेवर अवचित कधीतरी कवीला दिसते आणि शब्दात प्रकाशित झाल्यावर रसिकालाही दिसू लागते..! मला दिसलेल्या काही कविता इथे सादर करतेय रसिकमनात पुन्हा जिवंत व्हाव्यात म्हणून, प्रतिसादाच्या अपेक्षेत..!