व्यक्त-अव्यक्ताच्या मध्यसीमेवर: किती सहज

Friday 29 January 2016

किती सहज

किती सहज वापरतो आपण शब्द

आपल्या भाषेतले !

झोपेतही

प्रतिक्षिप्तपणे घेतला जावा श्वास

तितक्या सहज !

तहानेनं व्याकूळ होऊन

बुडी मारत नाही

जगण्याच्या तळ्यात

शब्द वेचण्यासाठी

जिवाच्या आकांतानं

उत्खनन करत नाही

आस्तित्वांच्या ढिगार्‍यांचं

शब्द शोधण्यासाठी

किंवा तपश्चर्या करून

जिंकून घेत नाही

हवे ते शब्द

आकाशतत्त्वाकडून.

तयार भाषेतून

शब्द अलगद पडतात ओंजळीत

गळणार्‍या पानांसारखे

वाळलेले... निस्तेज...

किती सहज वापरतो आपण

असे आयते, स्वत: न कमावलेले

पिढ्यान् पिढ्यांचे उष्टे शब्द

आपले म्हणून!

***

No comments:

Post a Comment

भूमिका

कविता ‘कवी’चं नाव सोबत बाळगत असली तरी लिहून हातावेगळी झाल्यावर ती एका खोल अर्थानं कवीची राहात नाही.. फार काय ती त्यातल्या शब्दांचीही राहात नाही. कवी-मनातून बाहेर पडून शब्दांच्या रंगमंचावर कविता एकदा सादर झाली आणि पडदा पडला की पडलाच..! तिची नाळ तुटते. ती स्व-तंत्र होते. मुक्त होते कवीनं दिलेल्या आकारातून. रसिकवाचक जेव्हा त्या कवितेचा आस्वाद घेतो तेव्हा ती पुन्हा साकारते रसिक-मनात. तो तिचा नवा जन्म असतो!

कवितेचे हे जन्म.. विलय.. नवे जन्म म्हणजे उत्कट जगण्याच्या अनावर क्षणांचा एक मनस्वी खेळ..! ती या जगड्व्याळात असतेही आणि नसतेही. व्यक्त-अव्यक्ताच्या मध्यसीमेवर अवचित कधीतरी कवीला दिसते आणि शब्दात प्रकाशित झाल्यावर रसिकालाही दिसू लागते..! मला दिसलेल्या काही कविता इथे सादर करतेय रसिकमनात पुन्हा जिवंत व्हाव्यात म्हणून, प्रतिसादाच्या अपेक्षेत..!